- żywioł
- m IV, D. -u, Ms. \żywiołole; lm M. -y1. «siła przyrody i jej przejaw; wszelka siła, substancja, której nie ożywia, którą nie kieruje świadomość; w filozofii starożytnej: każdy z elementów tworzącej świat materii: ogień, woda, powietrze, ziemia»
Groźny, potężny, szalejący żywioł.
Rozszalały, wszystko niszczący żywioł ognia.
Opierać się żywiołowi, walczyć z żywiołem.
Żywioł zagraża czemuś.
Żywioł rozpętał się, szaleje.
◊ pot. Puścić coś na żywioł «pozostawić coś własnemu biegowi pozwolić się rozwijać samorzutnie, spontanicznie»2. zwykle w lp «strefa, krąg czyichś spontanicznych zainteresowań, zamiłowań»Literatura, muzyka, nauka, sport itp. jest czyimś żywiołem.
◊ Być, znaleźć się, poczuć się w swoim żywiole «czuć się, poczuć się gdzieś dobrze; być, znaleźć się w warunkach sprzyjających rozwinięciu własnych zdolności, możliwości, zamiłowań; być, znaleźć się w życzliwym, odpowiadającym komuś środowisku»3. «ludzie tworzący pewne zbiorowisko polityczne, społeczne, narodowe, towarzyskie; element»Żywioł napływowy, obcy, niepolski, niemiecki.
Żywioł chłopski, mieszczański.
4. książk. «składnik, element treści; pierwiastek»Żywioł epicki, liryczny utworu.
Odnajdować żywioł ludowości w jakimś utworze.
Słownik języka polskiego . 2013.