czub

m IV, D. -a, Ms. \czubbie; lm M. -y

1. «upięte wysoko, sterczące włosy na wierzchu głowy»

Loki ułożone w czub.

◊ Od czuba (głowy) do pięty «całkowicie, zupełnie; od stóp do głów»

◊ Brać, wziąć, porwać się za czuby «wszczynać, wszcząć bójkę; bić się»

◊ Dać po czubie «uderzyć, zbić kogoś po głowie, po łbie»

◊ Dostać po czubie «dostać po głowie, po łbie»

◊ pot. Mieć w czubie, komuś dymi się z czuba «być pijanym, ktoś jest nietrzeźwy, pijany»

2. → czubek w zn. 2

Czub czapli, koguta.

3. → czubek w zn. 3

◊ Z czubem «z naddatkiem, z nadwyżką, ponad miarę»

4. «spiczaste zakończenie czegoś»

Czuby butów.

Strażować na czubie okrętu.