- dąb
- m IV, D. dębu, Ms. dębie; lm M. dęby1. «Quercus, drzewo z rodziny bukowatych, o rozłożystych konarach, grubej, popękanej korze, ścisłej, twardej masie drzewnej, mające owoce - żołędzie; występuje w kilku gatunkach przeważnie w północnej strefie umiarkowanej»
Dąb bezszypułkowy, szypułkowy.
Rozłożysty, samotny, tysiącletni dąb.
∆ Dąb korkowy «Quercus suber, gatunek dębu o liściach zimotrwałych, rosnący w strefie śródziemnomorskiej; kora jego służy do wyrobu korka»∆ rel. Święty dąb «u niektórych pogan: dąb otaczany kultem religijnym»◊ Stanąć dęba a) «o koniu: wspiąć się na tylne nogi» b) «o człowieku: stanąć do góry nogami (na rękach lub na głowie); także: zbuntować się przeciw czemu, stawić opór, sprzeciwić się» «o włosach: podnieść się, najeżyć się (zwykle ze strachu, grozy, przerażenia)»◊ pot. Dać dęba «uciec, dać drapaka»◊ Chłop jak dąb «mężczyzna o mocnej budowie ciała, rosły, silny»◊ Rosły, wielki jak dąb, silny jak dąb «bardzo wielki, bardzo silny»2. «drewno dębowe jako materiał w budownictwie, meblarstwie, przemyśle drzewnym, rzeźbie; dębina»Jadalnia wyłożona jasnym dębem.
Podłoga, sufit, ściany z (czarnego, jasnego) dębu.
∆ Malować, robić co na dąb «naśladować słoje i kolor dębowego drewna»
Słownik języka polskiego . 2013.