- deptać
- ndk IX, \deptaćpczę (\deptaćpcę), \deptaćpczesz (\deptaćpcesz), depcz, \deptaćał, \deptaćany1. «stąpając przygniatać, cisnąć nogami; następować na coś, przydeptywać»
Deptać kwiaty, trawnik a. po kwiatach, po trawniku.
Deptać komu po nogach, odciskach.
◊ Deptać komu po piętach «iść tuż za kim, chodzić za kim, śledząc go lub chcąc o czymś przypominać, do czegoś przynaglać; tropić, ścigać kogo»przen. «naruszać, gwałcić, łamać»Deptać godność ludzką.
Deptać prawo, przepisy.
Deptać czyjeś prawa, przywileje.
2. «chodząc przemierzać co (drogę, przestrzeń) wszerz i wzdłuż, chodzić dużo, stale po jakichś miejscach»Deptać miejskie bruki, szlaki turystyczne.
◊ Deptać koło, około kogo, czegoś, wokół czegoś a. za czym «starać się pozyskać kogo; chodzić koło jakiejś sprawy, robić starania, usilnie zabiegać o co»3. «chodząc zostawiać ślady stóp, wnosić błoto na nogach, brudzić nogami»Deptać dywan, podłogę.
4. zool. «o samcach ptaków: zapładniać»deptać się «deptać siebie wzajemnie»Deptać się w tłoku po nogach.
Słownik języka polskiego . 2013.