- dobić
- dk Xa, \dobićbiję, \dobićbijesz, \dobićbij, \dobićbił, \dobićbity - dobijać ndk I, \dobićam, \dobićasz, \dobićają, \dobićaj, \dobićał, \dobićany1. «zabić bliskiego śmierci, na pół martwego, zadać ostatni, śmiertelny cios, przyśpieszyć biciem, uderzeniem śmierć»
Dobić postrzeloną sarnę.
przen. «spowodować załamanie się psychiczne; dokończyć niszczenia, unicestwić coś»Nieszczęście, przerażenie dobija kogoś.
2. «docisnąć coś przez uderzenie»Dobić młotkiem gwóźdź.
◊ Dobić targu, umowy «zakończyć pomyślnie targ, doprowadzić do skutku umowę»3. «dojść, dotrzeć do czegoś pokonując trudności; przybić (do brzegu)»Dobić do celu po długiej wędrówce.
Łódź dobija do brzegu.
◊ Dobić swego «osiągnąć zamierzony cel, mimo przeszkód, przeprowadzić swoją wolę»4. tylko dk, druk. «wydrukować więcej, dodrukować»Dobić 5000 egzemplarzy.
dobić się - dobijać się1. to samo, co dobić - dobijać w zn. 3Z trudem dobili się do wsi na noc.
◊ (tylko ndk) Dobijać się do kogoś, do czegoś «stukać mocno, chcąc się gdzieś dostać»2. «osiągnąć, zdobyć, uzyskać co; dojść do czego»Dobić się stanowiska, majątku, uznania.
Słownik języka polskiego . 2013.