artykulacja — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIa, lm D. artykulacjacji {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wymawianie głosek; ruchy narządów mowy podczas wymawiania głosek {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Polnische Grammatik — Dieser Artikel beschreibt die Grammatik der polnischen Sprache unter Einbeziehung einiger sprachgeschichtlicher Anmerkungen und dialektaler Besonderheiten. Das Polnische als westslawische Sprache hat in der Deklination wie die meisten anderen… … Deutsch Wikipedia
artykulacyjny — przym. od artykulacja a) w zn. 1: System artykulacyjny języka. ∆ Baza artykulacyjna «układ i ruchy narządów mowy, właściwe ludziom mówiącym określonym językiem» b) w zn. 2: Nieprawidłowość artykulacyjna zębów. c) w zn. 3: Oznaczenia, określenia,… … Słownik języka polskiego
dźwięk — m III, D. u, N. dźwiękkiem; lm M. i 1. «wszelkie wrażenie słuchowe będące reakcją na bodziec zewnętrzny; brzmienie czegokolwiek; głos, szmer, hałas, zgrzyt, stuk» Dźwięki mazurka, walca. Dźwięk dzwonka, fletu, cymbałów. Maszerować przy dźwiękach… … Słownik języka polskiego
dżez — m IV, D. u, Ms. dżezzie, blm «rodzaj muzyki powstały pod koniec XIX w. w USA, zespalający elementy muzyki europejskiej, afrykańskiej i amerykańskiej, charakteryzujący się specyficzną rytmiką, intonacją, artykulacją oraz powszechną praktyką gry… … Słownik języka polskiego
fonetyka — ż III, CMs. fonetykayce, blm 1. jęz. «dział językoznawstwa obejmujący badanie dźwiękowej strony języka» Fonetyka eksperymentalna, opisowa. 2. jęz. «wymowa, sposób wymawiania, artykulacja głosek właściwa danemu językowi» ‹gr.› … Słownik języka polskiego
jednomiejscowy — 1. «mający jedno miejsce, mieszczący jedną osobę» Jednomiejscowy szybowiec. 2. «odnoszący się do jednego miejsca» Jednomiejscowa artykulacja głosek … Słownik języka polskiego
palatalny — ∆ jęz. Głoska palatalna «głoska, zwłaszcza spółgłoska, której artykulacja polega między innymi na mniej lub bardziej intensywnym kontakcie środkowej części powierzchni języka z podniebieniem twardym; głoska miękka» … Słownik języka polskiego
pochylony — pochylonyleni imiesł. przymiotnikowy bierny czas. pochylić (p.) pochylony w użyciu przym., przestarz. «o samogłoskach, których artykulacja uległa ścieśnieniu, zwężeniu» Pochylone a, e, o … Słownik języka polskiego
przedniojęzykowy — ∆ jęz. Spółgłoski przedniojęzykowe «spółgłoski dziąsłowe (sz, ż, cz, dż, r) i zębowe (t, d, s, z, c, dz, n, ł), których artykulacja polega na zbliżeniu lub zwarciu przedniej części języka z dziąsłami lub zębami» ∆ Samogłoski przedniojęzykowe… … Słownik języka polskiego
