konotować

ndk IV, \konotowaćtuję, \konotowaćtujesz, \konotowaćtuj, \konotowaćował, \konotowaćowany

1. log. «w odniesieniu do wyrazów: znaczyć, współoznaczać»

2. jęz. «o wyrazach i formach wyrazowych: wskazywać pośrednio na konieczność występowania w tekście wyrazu należącego do określonej kategorii językowej; np. przysłówek szczerze konotuje przymiotnik wdzięczny lub czasownik współczuć, wyznać itp.»

‹z łac.›