atakować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia, atakowaćkuję, atakowaćkuje, atakowaćany {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} działać agresywnie przeciw komuś (lub czemuś) przy użyciu siły fizycznej lub broni; napadać na kogoś,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
iść — ndk, idę, idziesz, idź, szedł, szła, szli 1. «przenosić się z miejsca na miejsce, posuwać się stawiając kroki; stąpać, kroczyć; w pochodzie: maszerować» Iść pieszo, piechotą, na piechotę. Iść na palcach. Iść ostrożnie, pewnie, śmiało. Iść na… … Słownik języka polskiego
rzucać się – rzucić się — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} skakać w sposób gwałtowny w dół : {{/stl 7}}{{stl 10}}Rzucić się w przepaść. Rzucali się jeden za drugim do wody. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
атаковать — с 1703 г. (Христиани 36), через польск. atakowac из франц. attaquer, в то время как атакировать (у Петра I) из нем. attakieren или франц.; см. Смирнов 50 … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
АТАКОВАТЬ — (фр.). Быстро нападать. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского языка. Чудинов А.Н., 1910. АТАКОВАТЬ франц. attaquer. Сделать нападение на войско. Объяснение 25000 иностранных слов, вошедших в употребление в русский язык, с… … Словарь иностранных слов русского языка
ogień — 1. Coś piecze, pali kogoś jak ogień, żywym ogniem a) «coś jest przyczyną silnego, przejmującego, piekącego bólu»: Pod palcami czułem na policzku i uchu grubą pręgę, która straszliwie bolała i piekła jak ogień. J. Brzechwa, Owoc. b) «ktoś ma… … Słownik frazeologiczny
abordaż — m II, D. u; lm M. e, D. ów a. y mors. «dawny sposób walki na morzu, polegający na sczepieniu się burtami dwóch walczących okrętów i na walce wręcz obu załóg na pokładach» Atakować abordażem, przez abordaż. ‹fr.› … Słownik języka polskiego
atakowanie — n I rzecz. od atakować … Słownik języka polskiego
brać — I ndk IX, biorę, bierzesz, bierz, brał, brany 1. «ujmować, chwytać, obejmować ręką, oburącz (także narządem chwytnym, np. u zwierząt, albo narzędziem); przystosowywać do niesienia, trzymania» Brać co palcami, ręką, zębami, łyżką, widelcem, łopatą … Słownik języka polskiego
brawura — ż IV, CMs. brawuraurze, blm «lekceważenie niebezpieczeństwa, skłonność do popisywania się (zwłaszcza odwagą), ryzykanctwo; werwa, zacięcie» Atakować, walczyć z brawurą. Prowadzić auto z brawurą. ‹wł., fr.› … Słownik języka polskiego
