- krukać
- ndk I, \krukaćka, \krukaćają, \krukaćał«o żurawiach: wydawać charakterystyczny dla nich głos; kruczeć»
Słownik języka polskiego . 2013.
krukać
Look at other dictionaries:
крук — род. п. а ворон , южн., зап., укр., блр. крук, укр. крукати каркать , болг. крукам ворчу, мурлычу , чеш. kručeti клохтать, ворковать (Голуб 119), польск. kruk ворон , krukac каркать , kruczec ворчать . Родственно лит. kraũkti, kraukiù,… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
kruczeć — ndk VIIb, kruczećczy, kruczećczało 1. «wydawać charakterystyczny odgłos spowodowany najczęściej głodem; burczeć» Kruczy komuś w żołądku, w kiszkach, w brzuchu. 2. → krukać … Słownik języka polskiego
krukanie — n I rzecz. od krukać … Słownik języka polskiego
