- kruczeć
- ndk VIIb, \kruczećczy, \kruczećczało1. «wydawać charakterystyczny odgłos spowodowany najczęściej głodem; burczeć»
Kruczy komuś w żołądku, w kiszkach, w brzuchu.
2. → krukać
Słownik języka polskiego . 2013.
kruczeć
Look at other dictionaries:
kruczeć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. nos ndk VIa, kruczećczy, kruczećczało {{/stl 8}}{{stl 7}} wydawać nieświadomie, spowodowany zwykle głodem, odgłos : {{/stl 7}}{{stl 10}}Komuś kruczy w brzuchu, w żołądku. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
крук — род. п. а ворон , южн., зап., укр., блр. крук, укр. крукати каркать , болг. крукам ворчу, мурлычу , чеш. kručeti клохтать, ворковать (Голуб 119), польск. kruk ворон , krukac каркать , kruczec ворчать . Родственно лит. kraũkti, kraukiù,… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
burczeć — ndk VIIb, burczećczę, burczećczysz, burcz, burczećczał, burczećczeli 1. częściej nieos. pot. «o brzuchu, kiszkach: wydawać charakterystyczny dźwięk, spowodowany zwykle głodem, zaburzeniami w trawieniu; kruczeć» Burczy komuś w brzuchu (z głodu). 2 … Słownik języka polskiego
kruczenie — n I rzecz. od kruczeć … Słownik języka polskiego
krukać — ndk I, krukaćka, krukaćają, krukaćał «o żurawiach: wydawać charakterystyczny dla nich głos; kruczeć» … Słownik języka polskiego
