- krzyczeć
- ndk VIIb, \krzyczećczę, \krzyczećczysz, krzycz, \krzyczećczał, \krzyczećeli - krzyknąć dk Va, \krzyczećnę, \krzyczećniesz, \krzyczećnij, \krzyczećnął, \krzyczećnęła, \krzyczećnęli, \krzyczećnięty1. «mówić, wołać głosem podniesionym, bardzo głośno»
Krzyczeć nieludzkim, wielkim głosem, wniebogłosy.
Krzyczeć z przerażenia, z radości, z rozpaczy.
◊ Krzyczeć na cały dom, na całą wieś «krzyczeć bardzo głośno, tak, żeby wszyscy słyszeli»◊ Krzyczeć na kogoś «strofować, łajać kogoś»◊ Krzyknąć na kogoś «zawołać, przywołać kogoś»◊ Krzyczeć na alarm, krzyczeć gwałtu «wzywać pomocy, ostrzegać»2. «o ptakach: wydawać donośny głos»Dzikie gęsi krzyczały na stawie.
3. pot. «o dziecku: głośno płakać»
Słownik języka polskiego . 2013.