- łobuziak
- m III, DB. -a, N. \łobuziakkiem; lm M. -i, DB. -ówpot. «psotny chłopiec, wyrostek; urwis, ulicznik»
Miły łobuziak.
Słownik języka polskiego . 2013.
łobuziak
Look at other dictionaries:
łobuziak — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos IIIb, pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} łagodnie o chłopcu, który coś psoci, robi jakieś figle; urwis; łobuz w zn. 1. : {{/stl 7}}{{stl 10}}Ten łobuziak znowu coś spsocił. Pocieszny, miły łobuziak. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
aniołek — 1. Aniołek z różkami «urwis, łobuziak o niewinnym wyglądzie»: W agencji miałyśmy opinię aniołków. Ale aniołków z różkami – opowiadają, pokazując prezenty od znajomych: czarny cylinder z czerwonymi rogami, gipsowe diabełki, świecące rogi, których… … Słownik frazeologiczny
antek — m III, DB. antektka, W.=M., N. antektkiem; lm M. antektki, DB. antektków pot. «łobuziak, ulicznik» ‹od imienia własnego› … Słownik języka polskiego
gałgan — m IV, D. a, Ms. gałgannie; lm M. y 1. «zniszczony kawał tkaniny, łachman, szmata; częściej w lm: zniszczona odzież, ubranie w strzępach» Brudny, stary, wystrzępiony gałgan. Owinąć coś gałganami. Chodzić w gałganach. 2. zwykle w lm, pot. «ubrania … Słownik języka polskiego
gawrosz — m II, DB. a; lm M. e, DB. ów «ulicznik paryski; urwis, łobuziak» ‹fr.› … Słownik języka polskiego
nicpoń — m I, DB. nicpońonia; lm M. nicpońonie, DB. nicpońoni a. nicpońoniów «człowiek lekkomyślny, bezwartościowy; łobuziak, hultaj» … Słownik języka polskiego
półdiablę — n IV, D. półdiablęęcia; lm M. półdiablęęta, D. półdiablęląt «zwykle o dziecku: urwis, łobuziak, psotnik» … Słownik języka polskiego
urwipołeć — m I, DB. urwipołećłcia; lm M. urwipołećłcie, DB. urwipołećłciów a. urwipołećłci pot. żart. «psotnik, urwis, łobuziak» Zobacz, co te urwipołcie zrobiły … Słownik języka polskiego
utrapieniec — m II, DB. utrapienieceńca, W. utrapienieceńcze (utrapienieceńcu); lm M. utrapienieceńcy, DB. utrapienieceńców pot. «człowiek (najczęściej chłopiec), przez którego ma się różne kłopoty, utrapienia; łobuziak» Co za los z tym utrapieńcem … Słownik języka polskiego
wisus — m IV, DB. a, Ms. wisussie; lm M. y, DB. ów «urwis, psotnik, łobuziak» Gromada wisusów … Słownik języka polskiego
