- miecznik
- m III, DB. -a, N. \miecznikkiem1. lm M. -owie a. \miecznikicy, DB. -ówhist. «w Polsce do XVI w. urzędnik dworski noszący miecz przed panującym; później szlachcic sprawujący tytularny (często honorowy) urząd ziemski»2. lm M. \miecznikicy, DB. -ówhist. «w dawnej Polsce rzemieślnik wyrabiający miecze i inną broń białą oraz części zbroi i rynsztunku; płatnerz»3. lm MB. -izool. «Xiphias gladius, ryba morska z rzędu okoniokształtnych, dochodząca do 5 m długości, mająca górną szczękę wydłużoną w mocny dziób; żyje głównie w morzach i oceanach strefy tropikalnej i umiarkowanej; włócznik»4. lm MB. -izool. «Orcinus orca, drapieżny ssak morski z rodziny delfinów, dochodzący do 12 m długości; żyje w stadach w północnej części Oceanu Spokojnego i Atlantyckiego; poławiany dla cennego tłuszczu; orka»
Słownik języka polskiego . 2013.