- nabrać
- dk IX, \nabraćbiorę, \nabraćbierzesz, \nabraćbierz, \nabraćbrał, \nabraćbrany - nabierać ndk I, \nabraćam, \nabraćasz, \nabraćają, \nabraćaj, \nabraćał, \nabraćany1. «ująć, chwycić coś na co lub w co; zagarnąć, zaczerpnąć»
Nabrać wody do wiadra.
Nabrać zupy łyżką, na łyżkę.
Nabierać widłami buraki (ziemniaki) i rzucać na wóz.
∆ Nabrać oczka «w dziewiarstwie: za pomocą specjalnego ściegu zrobić oczka będące podstawą dalszych rzędów roboty na drutach lub na maszynie dziewiarskiej»◊ Nabrać wody w usta «przestać mówić (pisać) na jakiś temat, zamilknąć; milczeć»2. «wciągnąć, wchłonąć w siebie»Nabrać powietrza w płuca.
Żaglówka, przechylając się, nabierała burtami wody.
∆ łow. Nabrać wiatru «o zwierzynie lub psie myśliwskim: poczuć zapach, zwietrzyć»◊ Nabrać tchu, oddechu a) «głęboko odetchnąć, wciągnąć w płuca powietrze» b) «odpocząć»3. «w funkcji czasownika posiłkowego oznacza przyswojenie sobie pewnych cech wyrażonych w treści dopełnienia, np. nabrać doświadczenia = stać się doświadczonym»Nabrać sił, odwagi, pewności, przekonania, znaczenia.
Nabrać barwy, blasku, mocy, wartości.
Nabrać ogłady, rozgłosu.
∆ Nabrać ciała «utyć»∆ Nabrać szybkości (rozpędu, pędu itp.) «osiągnąć wzrost szybkości; rozpędzić się»∆ Nabrać wysokości «o samolocie, o pilocie: osiągnąć odpowiednią (większą) wysokość, osiągnąć wysokość iluś metrów»4. pot. «kupić, nabyć»Nabrać jedwabiu na sukienkę.
Nabrać płótna, aksamitu.
5. tylko dk «wziąć, zdobyć, zagarnąć w dużej ilości lub liczbie»Nabrali jeńców i łupów.
6. «z dopełnieniem (niekiedy domyślnym) w narzędniku: wypełnić się, przepełnić się, wezbrać (wodą, ropą, krwią itp.)»Wrzód nabrał (ropą).
7. pot. «oszukać, zwieść, wykorzystać kogoś; naciągnąć»Nabrać kogoś na dużą sumę, na pożyczkę.
nabrać się - nabierać się1. pot. «zostać nabranym, oszukanym, wykorzystanym»Dałem się nabrać.
Nabrał się na obietnice.
2. tylko dk, forma wzmocniona czas. nabrać w zn. 5Nabrali się łupów co niemiara.
W szkole średniej nabrał się korepetycji z fizyki.
Słownik języka polskiego . 2013.