- nabuntować
- dk IV, \nabuntowaćtuję, \nabuntowaćtujesz, \nabuntowaćtuj, \nabuntowaćował, \nabuntowaćowany«namówić kogoś do buntu, sprzeciwu; podburzyć, podjudzić»
Musiał go ktoś nabuntować, że się tak upiera.
Słownik języka polskiego . 2013.
nabuntować
Look at other dictionaries:
nabuntować — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}buntować {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
buntować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia, buntowaćtuję, buntowaćtuje, buntowaćany {{/stl 8}}– nabuntować {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Ia, {{/stl 8}}{{stl 7}}z {{/stl 7}}{{stl 22}}buntować {{/stl 22}}{{stl 8}}dk Ia, {{/stl 8}}{{stl 7}} wpływać na postawę kogoś,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
