- nakryć
- dk Xa, \nakryćkryję, \nakryćkryjesz, \nakryćkryj, \nakryćkrył, \nakryćkryty - nakrywać ndk I, \nakryćam, \nakryćasz, \nakryćają, \nakryćaj, \nakryćał, \nakryćany1. «położyć coś na czymś (na kimś); przykryć, osłonić, otulić»
Nakryć dziecko kołderką.
Nakryć tapczan narzutą.
Nakrywać na noc samochód plandeką.
∆ Nakryć stół, do stołu, do obiadu, do kolacji itp. «przygotować stół do posiłku, zastawić go naczyniami i potrawami»∆ środ. wojsk. Nakryć ogniem cel, kolumnę nieprzyjaciela itp. «wielokrotnie i bardzo gęsto obrzucić pociskami z broni palnej cel, kolumnę nieprzyjaciela itp.; ostrzelać»2. częściej dk, pot. «przyłapać kogoś na czymś, złapać na gorącym uczynku, schwytać kogoś w chwili popełnienia jakiegoś czynu, zwłaszcza karygodnego»Nakryć kogoś na kłamstwie, na kradzieży.
Szajka została nakryta.
nakryć się - nakrywać się strona zwrotna czas. nakryć - nakrywać w zn. 1Nakryć się kocem, kołdrą.
Nakryć się szalem.
∆ Stoliczku, nakryj się «czarodziejska formułka ze znanej bajki, mająca spowodować pojawienie się stolika obficie zastawionego jedzeniem; przenośnie używana w sytuacjach, kiedy się otrzymuje coś bez zbytniego wysiłku, zachodu»◊ posp. Nakryć się nogami «przewrócić się, fiknąć koziołka»
Słownik języka polskiego . 2013.