Natrętny gość.
Natrętny żebrak.
Natrętne muchy, komary.
Natrętny wzrok.
Natrętna myśl.
Słownik języka polskiego . 2013.
natrętny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym Ia, natrętnyni, natrętnyniejszy {{/stl 8}}{{stl 7}} naprzykrzający się, narzucający się komuś, żądający czegoś natarczywie; uporczywie zajmujący umysł; natarczywy, nachalny; naprzykrzony, prześladujący : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Stanisław Ignacy Witkiewicz — Witkacy … Wikipedia Español
świnia — 1. posp. Ktoś (jest) brudny, upaprany itp. jak świnia «ktoś (jest) bardzo brudny» 2. posp. żart. Ktoś (jest) trzeźwy jak świnia «ktoś nie jest pijany, ktoś jest zupełnie trzeźwy» 3. posp. Ktoś lezie, pcha się itp. jak świnia do koryta «ktoś jest… … Słownik frazeologiczny
dowalić — dk VIa, dowalićlę, dowalićlisz, dowalićwal, dowalićlił, dowalićlony dowalać ndk I, dowalićam, dowalićasz, dowalićają, dowalićaj, dowalićał, dowalićany 1. pot. «waląc dorzucić, dodać co, dołożyć czegoś, zwykle z siłą, w dużej ilości» Dowalił węgla … Słownik języka polskiego
koryto — n III, Ms. korytoycie; lm D. korytoyt 1. «podłużne naczynie, zwykle drewniane, służące do pojenia i karmienia zwierząt domowych» Koryto dla cieląt. ◊ posp. Ktoś lezie, pcha się jak świnia do koryta «ktoś jest natrętny, niedelikatny, ktoś pcha się … Słownik języka polskiego
nachalny — nachalnyni, nachalnyniejszy posp. «taki, który zuchwale się naprzykrza, natarczywie czegoś żąda, którego trudno się pozbyć; natrętny, natarczywy» Nachalny interesant. Nachalne dziecko. Nachalna prośba. ‹ros.› … Słownik języka polskiego
namolny — namolnyni pot. «narzucający się komuś do znudzenia; natrętny» … Słownik języka polskiego
naprzykrzony — naprzykrzonyrzeni «taki, który naprzykrza się komuś, natrętny» Naprzykrzony brzdąc … Słownik języka polskiego
natarczywy — natarczywywi, natarczywywszy «narzucający się, żądający czegoś w sposób natrętny, nieustępliwy; nacechowany natręctwem, agresywny» Natarczywe żądanie. Natarczywe zaloty. Natarczywe pytanie. przen. «drażniący zmysły, dokuczający przez dłuższy… … Słownik języka polskiego
natręt — m IV, DB. a, Ms. natrętęcie; lm M. natrętęci, DB. ów «człowiek natrętny; gość, towarzysz nieproszony, niepożądany; intruz» Nie móc się uwolnić od natręta … Słownik języka polskiego
