- niezaradny
- \niezaradnyni«nie umiejący sobie radzić, zwłaszcza w trudnej sytuacji; niezapobiegliwy, bezradny»
Niezaradne dziecko.
Niezaradna gospodyni.
Słownik języka polskiego . 2013.
niezaradny
Look at other dictionaries:
niezaradny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, niezaradnyni {{/stl 8}}{{stl 7}} nieumiejący sobie radzić w życiu, w różnych sytuacjach; nieporadny, nieobrotny : {{/stl 7}}{{stl 10}}Niezaradna żona. Być niezaradnym życiowo, w interesach. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
ciamajdowaty — ciamajdowatyaci pot. lekcew. «ślamazarny, niezaradny; ciapowaty» Ciamajdowaty maminsynek … Słownik języka polskiego
ciapowaty — ciapowatyaci pot. lekcew. «ślamazarny, niezaradny» … Słownik języka polskiego
cielę — n IV, D. cielęęcia; lm M. cielęęta; D. cielęląt «małe, młode krowy, łani, sarny i innych przeżuwaczy» ◊ pot. Ostatnie cielę z obory «ostatnia rzecz (z jakiegoś zapasu), zwłaszcza: ostatnie pieniądze» ◊ Chodzić za kimś jak cielę za krową «nie… … Słownik języka polskiego
ciućma — ż a. m odm. jak ż IV, CMs. ciućmamie; lm MB. ciućmamy, D. ciućmaćm (także: DB. ciućmaćmów tylko o mężczyznach) pot. lekcew. «ktoś niezaradny, nierozgarnięty, pozbawiony energii; ślamazara» Ciućma i niedojda z niego … Słownik języka polskiego
dupa — ż IV, CMs. dupapie; lm D. dup wulg. «pośladki, tyłek» ◊ Do dupy «do niczego» ◊ Mieć kogoś, coś w dupie «nie liczyć się z kim, z czym, lekceważyć kogoś, coś» przen. «człowiek niezaradny, safanduła, oferma» … Słownik języka polskiego
dupowaty — dupowatyaci posp. pogard. «niezaradny, nieporadny» … Słownik języka polskiego
fajtłapa — m a. ż odm. jak ż IV, CMs. fajtłapapie; lm MB. fajtłapapy, D. fajtłapałap (także DB. fajtłapapów tylko o mężczyznach) «człowiek niezaradny; niezdara, niedołęga» Fajtłapa, nic nie umie załatwić … Słownik języka polskiego
gamoń — m I, DB. gamońonia; lm M. gamońonie, DB. gamońoni a. gamońoniów «człowiek nierozgarnięty, niezaradny, powolny, gapa, gamajda» Być gamoniem. Ale z niego gamoń … Słownik języka polskiego
lebiega — ż a. m odm. jak ż III, CMs. lebiegaedze; lm MB. lebiegagi, D. lebieg (także DB. lebiegagów tylko o mężczyznach) pot. lekcew. «człowiek niezaradny, pozbawiony energii; niedołęga, oferma» ‹?› … Słownik języka polskiego
