- obelżywie
- \obelżywieej«w sposób obelżywy; ubliżająco»
Nazywać kogoś obelżywie.
Wyrażać się o kimś obelżywie.
Słownik języka polskiego . 2013.
obelżywie
Look at other dictionaries:
obelżywie — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł., obelżywieej {{/stl 8}}{{stl 7}} w sposób obelżywy, ubliżający komuś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Obelżywie traktować kogoś, wyrażać się o kimś. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
parzygnat — obelżywie o kucharce … Słownik gwary warszawskiej
napluć — dk Xa, naplućpluję, naplućplujesz, naplućpluj «plunąć na coś albo w coś» Napluć na podłogę. ◊ pot. Napluć komuś w twarz, posp. w pysk «ubliżyć komuś, potraktować kogoś obelżywie, w sposób obraźliwy, uwłaczający jego godności osobistej» ◊… … Słownik języka polskiego
napluć — pot. Napluć na kogoś, na coś; napluć, plunąć komuś w twarz, posp. w pysk «ubliżyć komuś, czemuś, potraktować kogoś, coś obelżywie, w sposób obraźliwy»: Może mnie pan zwymyślać od najgorszych, napluć mi w twarz, ale przedtem proszę posłuchać. A.… … Słownik frazeologiczny
bałwan — m IV, DB. a, Ms. bałwannie; lm M. y 1. «posąg bożka pogańskiego» Oddawać cześć bałwanom. 2. «figura ze śniegu podobna do postaci ludzkiej, lepiona najczęściej przez dzieci dla zabawy» Śniegowy bałwan. Bałwan ze śniegu. Lepić bałwana. 3.… … Słownik języka polskiego
bałwanica — ż II, DCMs. bałwanicacy; lm D. bałwanicaic posp. «pogardliwie, obelżywie o kobiecie, dziewczynie nieinteligentnej, tępej, ograniczonej; kretynka» … Słownik języka polskiego
baran — m IV, DB. a, Ms. barannie; lm M. y 1. «samiec owcy domowej i owiec dzikich» Baran prowadzący stado owiec. Trzebienie baranów. ∆ zootechn. Baran angielski «królik o bardzo długich, zwisających uszach, hodowany ze względu na mięso; w lm: rasa tych… … Słownik języka polskiego
barani — 1. przym. od baran w zn. 1 Baranie mięso. Runo baranie. ◊ Barania głowa «pogardliwie, obelżywie o kimś ograniczonym, tępym; baran, głupiec, dureń» ◊ Śpiewać baranim głosem a) «płakać» b) «śpiewać fałszując» ◊ Trząść się jak barani ogon «bardzo… … Słownik języka polskiego
bydło — n III, Ms. bydłodle, blm «ssaki rogate, przeżuwające z rodziny pustorożców pochodzące od tura, hodowane jako zwierzęta domowe dla mleka, mięsa, skór i siły pociągowej» Bydło domowe, pociągowe, robocze. Bydło mleczne, mięsne, mieszane (mięsno… … Słownik języka polskiego
diabelec — m II, DB. diabeleclca, W. diabeleclcze a. diabeleclcu; lm M. diabeleclcy a. diabeleclce, DB. diabeleclców «obelżywie lub żartobliwie o człowieku (zwykle niedorosłym) złym, nieznośnym, przekornym» … Słownik języka polskiego
