- odprawić
- dk VIa, \odprawićwię, \odprawićwisz, \odprawićpraw, \odprawićwił, \odprawićwiony - odprawiać ndk I, \odprawićam, \odprawićasz, \odprawićają, \odprawićaj, \odprawićał, \odprawićany1. «odesłać»a) «oddalić od siebie, wyprawić, pozbyć się kogoś»
Odprawić interesantów, natrętów.
b) «oddalić kogoś nie załatwiwszy pozytywnie, przychylnie jego życzeń, starań»Odprawili go nie wysłuchawszy.
◊ Odprawić kogoś z kwitkiem «zbyć niczym proszącego»c) «zwolnić ze służby, z pracy, ze stanowiska»Odprawić gosposię.
2. «wysłać, wyprawić, wyekspediować»Odprawić pociąg, samolot.
∆ Odprawić towar (za granicę) «dopełnić formalności celnych, oclić»3. «wykonać jakąś czynność, zwykle według ustalonego regulaminu lub zwyczaju, porządku»Odprawiać modły, musztrę, pokutę.
Odprawić mszę, nabożeństwo.
Słownik języka polskiego . 2013.