ostać

I

dk, \ostaćanę, \ostaćaniesz, \ostaćań, \ostaćał - ostawać ndk IX, ostaję, ostajesz, \ostaćwaj, \ostaćwał,

przestarz. dziś gw. «zostać, pozostać»

Ostań z Bogiem.

ostać się - ostawać się to samo, co ostać - ostawać

Miałeś, chamie, złoty róg, miałeś, chamie, czapkę z piór (…) ostał ci sie [się] ino sznur. (Wyspiański)

II

dk, ostoję, ostoisz, ostój, ostał

to samo, co ostać się w zn. 1

Któż przed twym, Panie!, sądem ostoi? (Witwicki)

ostać się dk, ostoję się, ostoisz się, ostój się, ostał się

1. przestarz. «przeciwstawić się, oprzeć się komuś lub czemuś; ocaleć, utrzymać się, przetrwać»

Ostać się w walce.

Wartościowa literatura ostoi się pomimo krytyki.

Ten dyrektor nie ostoi się długo na stanowisku.

Dom ostał się pożarom i zniszczeniom.

2. daw. «o płynach: ustać się; sklarować się»

Czekały, aż się śmietana ostoi.