- panujący
- imiesł. przymiotnikowy czynny od czas. panować (p.)panujący, panująca w użyciu rzecz. «ten, kto panuje, władca, władczyni państwa, np. król, królowa, książę, monarcha»
Słownik języka polskiego . 2013.
panujący
Look at other dictionaries:
panujący — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos odm. jak przym. IIb {{/stl 8}}{{stl 7}} osoba rządząca państwem; król, monarcha : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zabiegać o łaski panującego. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
panować — ndk IV, panowaćnuję, panowaćnujesz, panowaćnuj, panowaćował 1. «być władcą, panem kraju; władać, królować» Dynastia Burbonów panowała w Hiszpanii. ∆ hist. Dom panujący «rządząca dynastia, rodzina panującego władcy» przen. Lew panował wśród… … Słownik języka polskiego
głowa — 1. Alkohol, wino, piwo itp. szumi komuś w głowie «ktoś jest oszołomiony po wypiciu alkoholu, wina, piwa itp.»: Długo nie mogę zasnąć, w głowie szumi mi piwo, pocałunki puchną na wargach, a policzek pali ze wstydu. Z. Kruszyński, Na lądach. 2.… … Słownik frazeologiczny
atmosfera — ż IV, CMs. atmosferaerze; lm D. atmosferaer 1. astr. «powłoka gazowa otaczająca Ziemię, a także niektóre inne planety i gwiazdy; w użyciu potocznym: powłoka powietrza otaczająca kulę ziemską» Atmosfera ziemska. 2. blm pot. «powietrze wypełniające … Słownik języka polskiego
cezar — m IV, DB. a, Ms. cezararze; lm M. owie, DB. ów «samowładny panujący w starożytnym Rzymie, później także: następca tronu; tytuł takiego samowładcy» Despotyzm cezarów. przen. «samowładny wódz, władca, dyktator» ‹od przydomka rodowego› … Słownik języka polskiego
despota — m odm. jak ż IV, CMs. despotaocie; lm M. despotaoci, DB. despotatów 1. «panujący o nieograniczonej władzy; władca absolutny, autokrata, tyran» 2. «człowiek narzucający wszystkim swoją wolę, nie liczący się z nikim i z niczym, tyranizujący… … Słownik języka polskiego
dominanta — ż IV, CMs. dominantancie; lm D. dominantaant 1. «główny motyw, zasadnicza cecha czegokolwiek, element wybijający się, panujący» Dominanta ideologiczna utworu. Barwy żółta i brązowa były dominantą kolorystyczną jesiennego krajobrazu. Dominantą… … Słownik języka polskiego
dwór — m IV, D. dworu, Ms. dworze; lm M. dwory 1. «obszerny dom mieszkalny charakterystyczny dla dawnych posiadłości ziemskich, dawna siedziba ziemiańska» Dwór modrzewiowy, drewniany, murowany. Śród takich pól przed laty, nad brzegiem ruczaju, na… … Słownik języka polskiego
dynasta — m odm. jak ż IV, CMs. dynastaaście; lm M. dynastaaści, DB. dynastatów «panujący członek dynastii, władca, monarcha; dawniej także o możnowładcy, magnacie» ‹gr.› … Słownik języka polskiego
dynastia — ż I, DCMs. dynastiatii; lm D. dynastiatii (dynastiatyj) «ród panujący w państwie monarchicznym, w którym władza przechodzi dziedzicznie z ojca na syna» Dynastia Piastów, Sasów. Dynastia wygasa. ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
