Partykuła deiktyczna (wskazująca), modyfikująca, wzmacniająca.
Partykułę li z czasownikami piszemy łącznie.
Słownik języka polskiego . 2013.
partykuła — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż, CMc. partykułaule, jęz. {{/stl 8}}{{stl 7}} w tradycyjnej gramatyce: luźny morfem gramatyczny służący do wyrażania trybów, np. {{/stl 7}}{{stl 8}}niech, by {{/stl 8}}{{stl 7}}, a także innego typu wyrazy (morfemy)… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
-że — «partykuła wzmacniająca wyrażająca zniecierpliwienie lub zdziwienie, pisana łącznie z wyrazem poprzedzającym, występująca w zdaniach o formie rozkazującej lub pytającej (partykuła że po samogłoskach występuje w formie ż)» Idźże stąd! Przestańże… … Słownik języka polskiego
alboż — «partykuła nawiązująca i wzmacniająca pytanie lub wykrzyknienie, będąca wzmocnioną postacią partykuły albo; czyż» Alboż ci to źle w domu? … Słownik języka polskiego
ano — «partykuła wzmacniająca, nawiązująca lub wykrzyknikowa» Ano tak. Ano tak sprawa stoi. Ano trudno! … Słownik języka polskiego
jednak — «partykuła wyróżniająca zdanie lub jego część ze względu na przeciwieństwo, odmienne ujęcie treści» a) «używana bez przeczenia» Dom stary, jednak wygodny. b) «używana z przeczeniem» Uczył się dużo, nie zdał jednak egzaminu. Cierpi, a jednak się… … Słownik języka polskiego
niech — «partykuła będąca częścią składową form opisowych trybu rozkazującego w 3. osobie lp i lm, rzadziej w 1. osobie lp» Niech państwo wejdą. Niech pan pozwoli. Niech dzieci będą grzeczne. Niech już będzie zgoda. Niech on natychmiast wyjdzie. ∆ Niech… … Słownik języka polskiego
oby — «partykuła nadająca zdaniu lub członowi zdania charakter życzenia, wiążąca się często z końcówkami osobowymi czasownika; orzeczenie w takich zdaniach przybiera formę imiesłowu przeszłego; bodaj, bodajby» Oby nadeszło już lato! Obyś był… … Słownik języka polskiego
ot — «partykuła nadająca wypowiedzi odcień bagatelizowania, lekceważenia» Bawią się ot, jak to młodzi. Powiedział to, ot tak sobie. ◊ pot. Ot co! «tak się rzecz przedstawia» … Słownik języka polskiego
przynajmniej — «partykuła podkreślająca w zdaniu to, na czym mówiącemu szczególnie zależy, co uważa on za minimum konieczne w jakiejś sytuacji; choć, choćby, chociaż, bodaj, co najmniej» Przyjdź przynajmniej na godzinę. Przynajmniej ty zostań ze mną. Musi… … Słownik języka polskiego
wprawdzie — «partykuła uwydatniająca prawdziwość czegoś, zapowiadająca jednak coś kontrastującego, całkiem innego, występująca zwykle w zespołach z wyrazami: ale (najczęściej), lecz, jednak itp.; co prawda, prawdę mówiąc» Wprawdzie zmarzł, ale się nie… … Słownik języka polskiego
