plotkarka

plotkarka
ż III, CMs. \plotkarkarce; lm D. \plotkarkarek
«kobieta roznosząca, rozpowszechniająca plotki»

Plotkarka nie umiała utrzymać sekretu.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем решить контрольную работу

Look at other dictionaries:

  • plotkarka — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. plotkarkarce; lm D. plotkarkarek {{/stl 8}}{{stl 7}} kobieta robiąca, powtarzająca plotki; kobieta lubiąca plotkować : {{/stl 7}}{{stl 10}}Żona plotkarka znosiła do domu wszystkie nowinki. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • płotkarka — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIa, CMc. płotkarkarce; lm D. płotkarkarek {{/stl 8}}{{stl 7}} kobieta płotkarz {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • płotkarka — ż III, CMs. płotkarkarce; lm D. płotkarkarek sport. «lekkoatletka uprawiająca biegi przez płotki» …   Słownik języka polskiego

  • Zieliński-Palast in Kielce — Ostwärtige Gartenfront des Palastes; Orangerie und Treppenhaus Der Zieliński Palast in der polnischen Stadt Kielce ist nach Tomasz Zieliński[1] benannt und befindet sich in der Innenstadt. Der Gebäudekomplex mit neogotischen Elementen ist… …   Deutsch Wikipedia

  • plotkara — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. plotkaraarze, {{/stl 8}}{{stl 7}}zgr. od rz. plotkarka: Złośliwa plotkarka. {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • pleciuch — m III, DB. a; lm M. y, DB. ów (także B.=M. zwykle o kobietach) pot. lekcew. «człowiek gadatliwy, lubiący mówić o byle czym; papla, gaduła, plotkarka, plotkarz» …   Słownik języka polskiego

  • pleciuga — ż a. m odm. jak ż III, CMs. pleciugaudze; lm MB. pleciugagi, D. pleciugaug (także DB. pleciugagów tylko o mężczyznach) pot. «człowiek gadatliwy, lubiący mówić o byle czym; papla, gaduła; plotkarka, plotkarz» …   Słownik języka polskiego

  • plociuch — m III, DB. a; lm M. y, DB. ów (także B.=M. zwykle o kobietach) pot. lekcew. «człowiek gadatliwy, papla, gaduła; plotkarka, plotkarz» …   Słownik języka polskiego

  • plotkara — ż IV, CMs. plotkaraarze; lm D. plotkaraar zgr. od plotkarka …   Słownik języka polskiego

  • szczekaczka — ż III, CMs. szczekaczkaczce; lm D. szczekaczkaczek 1. pot. «megafon uliczny, przez który okupanci hitlerowscy podawali wiadomości dla ludności polskiej» 2. pot. «kobieta gadatliwa, krzykliwa, kłótliwa, także: plotkarka» …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”