pobrząkać

a. pobrzękać dk I, \pobrząkaćam, \pobrząkaćasz, \pobrząkaćają, \pobrząkaćaj, \pobrząkaćał - pobrząkiwać a. pobrzękiwać ndk VIIIb, \pobrząkaćkuję, \pobrząkaćkujesz, \pobrząkaćkuj, \pobrząkaćiwał

1. «spędzić pewien czas na brząkaniu; spowodować brzęczenie czegoś, zwykle przez uderzanie, potrącanie przedmiotu metalowego, szklanego, napiętej struny itp.; pograć na jakimś instrumencie strunowym byle jak, niedbale»

Pobrzękiwać kluczami, ostrogami.

Pobrząkał trochę na fortepianie.

Pobrząkiwał do wtóru na gitarze.

◊ Pobrzękiwać szabelką «manifestacyjnie grozić zbrojnym wystąpieniem»

2. częściej ndk «o przedmiotach metalowych, szklanych, instrumentach strunowych itp.: wydawać, wytwarzać przerywany, niegłośny, słaby dźwięk, powtarzający się brzęk (zwykle przy uderzaniu, potrącaniu)»

Monety, klucze pobrzękują w kieszeni.

Pobrzękują szyby w oknach, niesione na tacy szklanki, kieliszki.