- podbić
- dk Xa, \podbićbiję, \podbićbijesz, \podbićbij, \podbićbił, \podbićbity - podbijać ndk I, \podbićam, \podbićasz, \podbićają, \podbićaj, \podbićał, \podbićany1. «zwyciężywszy w walce, wziąć pod swoją władzę; zdobyć»
Podbić kraj, naród, państwo.
przen. «pozyskać sobie kogoś, zdobyć, zyskać czyjąś miłość, sympatię»Podbić czyjeś serce.
Podbić kogoś cierpliwością, dobrocią.
2. «uderzyć, pchnąć coś od spodu»Podbić komuś rękę.
Podbić piłkę rakietą.
◊ Podbić komuś oko «uderzyć kogoś robiąc mu siniec pod okiem»◊ Podbite oczy «oczy, pod którymi wystąpiły sińce z powodu zmęczenia, choroby itp.; podsiniałe oczy»◊ Podbić komuś nogę, nogi «uderzyć, kopnąć kogoś w nogę tak, aby się przewrócił; podciąć nogi»◊ Podbić normę, stawkę, ceny itp. «podnieść normę, stawkę, ceny itp.»◊ przestarz. Podbić komuś bębenka «pochlebić komuś, zachęcić pochlebstwem do czegoś»3. «przymocować coś (przyszyć, przybić itp.) do czegoś od spodu»Podbić płaszcz futrem, jedwabiem.
Podbić kołdrę adamaszkiem.
Podeszwy podbite gwoździami.
Słownik języka polskiego . 2013.