- pognać
- dk I, \pognaćam, \pognaćasz, \pognaćają, \pognaćaj, \pognaćał, \pognaćany a. pogonić dk VIa, \pognaćnię, \pognaćnisz, \pognaćgoń, \pognaćnił, \pognaćniony - poganiać ndk I, \pognaćam, \pognaćasz, \pognaćają, \pognaćaj, \pognaćał, \pognaćany1. «ponaglić kogoś, coś do (szybkiego) chodu, popędzić, zmusić do pójścia, do udania się w jakimś kierunku»
Pognać krowy na pastwisko.
Pies pogonił kury po podwórzu.
Woźnica batem poganiał konie.
◊ Jedno drugie pogania; coś (na czymś siedzi i) czymś pogania «jedno po drugim następuje kolejno, nieprzerwanie»◊ pot. Pogonić kogoś do czegoś (np. do nauki, do roboty) «zmusić kogoś do czegoś»◊ Pogonić komuś kota «zmusić kogoś do ucieczki; wypędzić kogoś skądś»2. tylko dk «udać się dokądś bardzo szybko, biegiem; pobiec, pomknąć, popędzić»Pognali co sił w nogach.
Chart pogonił za zającem.
przen.Pogonić myślą w przeszłość.
3. częściej ndk «przynaglać kogoś do pośpiechu, do szybszego wykonania czegoś»Poganiać spóźnialskich.
Brygadzista poganiał nas do roboty.
Słownik języka polskiego . 2013.