połechtać

dk IX, \połechtaćchczę (\połechtaćchcę), \połechtaćchczesz (\połechtaćchcesz), \połechtaćłechcz, \połechtaćał, \połechtaćany a. I, \połechtaćam, \połechtaćasz, \połechtaćają, \połechtaćaj

«dotykając, muskając lekko podrażnić, zwykle przyjemnie; połaskotać»

przen. «wywołać stan ożywienia, zadowolenia; podniecić, pobudzić»

Połechtać czyjąś ambicję, dumę, próżność.

Mile połechtany w swojej dumie, w swoje próżności.

Komplement połechtał jej miłość własną.