- przypadek
- m III, N. \przypadekdkiem; lm M. \przypadekdki1. D. \przypadekdku«zdarzenie, zjawisko, których się nie da przewidzieć na podstawie znanych praw naukowych i doświadczenia; zdarzenie niespodziewane, zrządzenie losu, zbieg okoliczności, traf»
Czysty, prosty, ślepy przypadek.
Coś było sprawą, kwestią przypadku.
Zdarzył się, trafił się przypadek.
Przypadek zrządził, że się spotkaliśmy.
2. D. \przypadekdkuśrod. «jedna z postaci choroby spośród wielu podobnych; pojedyncza postać choroby»Przypadek chorobowy.
Ciężki przypadek żółtaczki.
3. D. \przypadekdkajęz. «forma gramatyczna imienia (w gramatycznym znaczeniu tego wyrazu) wyrażająca stosunek syntaktyczny danego imienia do innych wyrazów w zdaniu»Formy przypadków.
Odmiana rzeczowników, przymiotników, zaimków przez przypadki.
∆ Przypadek zależny «każdy przypadek, oprócz mianownika i wołacza, służący do wyrażania funkcji określnika w zdaniu (funkcji orzecznika, przydawki, dopełnienia lub okolicznika)»przypadkiem1. «wskutek zbiegu okoliczności; niespodziewanie, przypadkowo»Spotkać kogoś przypadkiem.
Natrafić przypadkiem na coś.
Znaleźć się gdzieś przypadkiem.
2. «może; czasem»Czy nie wiesz przypadkiem, gdzie jest moja książka?
Nie masz przypadkiem zapałek?
Słownik języka polskiego . 2013.