rozmawiać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, rozmawiaćam, rozmawiaća, rozmawiaćają {{/stl 8}}{{stl 7}} mówić z kimś o czymś; wymieniać myśli, posługując się mową; porozumiewać się ustnie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Rozmawiać z dziećmi o szkole. Rozmawiać… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rozmawiać — Nie rozmawiać ze sobą «gniewać się na siebie wzajemnie, nie utrzymywać ze sobą stosunków towarzyskich»: – Długo trwała rozłąka? – Rok. To dlatego, że miałem skok w bok i Dorota się dowiedziała. Nie rozmawialiśmy ze sobą. Viva 25/1999. Rozmawiać z … Słownik frazeologiczny
rozmawiać [i syn.] — {{/stl 13}}{{stl 8}}{z kimś} {{/stl 8}}na uboczu [na boku] {{/stl 13}}{{stl 7}} rozmawiać z kimś na stronie, z dala od innych, w tajemnicy przed innymi {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
nie rozmawiać [nie gadać i in.] — {{/stl 13}}{{stl 8}}{z kimś} {{/stl 8}}{{stl 7}} być bardzo obrażonym na kogoś, być bardzo z kimś pokłóconym : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nie rozmawiać, nie gadać, nie mówić z kimś. Nie rozmawiał z ojcem od pół roku. Nie gadam z tym chamem! {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
telefon — m IV, D. u, Ms. telefonnie; lm M. y 1. «urządzenie techniczne umożliwiające dwustronną rozmowę na odległość, składające się z aparatów nadawczo odbiorczych połączonych przewodami; także: każdy z takich aparatów; aparat telefoniczny» Telefon… … Słownik języka polskiego
Marcel Kajzer — Personal information Nationality Poland Date of birth April 16, 1990 … Wikipedia
Копания, Лидия — Лидия Копания Lidia Kopania … Википедия
gęś — 1. Rozmawiać z kimś jak gęś z prosięciem «rozmawiać z kimś, nie rozumiejąc się nawzajem» 2. Rządzić się jak szara gęś «zachowywać się samowolnie, nie licząc się z nikim; panoszyć się, szarogęsić się»: Nie czyńże tego czasem – przestrzegał ją… … Słownik frazeologiczny
oko — n II, N. okiem 1. lm M. oczy, D. oczu (ócz), N. oczami (oczyma) «narząd wzroku; u ludzi i kręgowców złożony z kulistej gałki ocznej i układu pomocniczego, obejmującego narząd łzowy, spojówkę, powieki, mięśnie; także zmysł widzenia, wzrok;… … Słownik języka polskiego
ubocze — n I; lm D. uboczeczy przestarz. «okolica, miejsce położone z boku, nie przy utartych szlakach; ustronie» dziś tylko we fraz. Ktoś mieszka na uboczu; coś np. miasteczko, wieś, kraj leżą na uboczu; dom stoi na uboczu «ktoś mieszka, coś leży, stoi z … Słownik języka polskiego
