rozstroić

dk VIa, \rozstroićstroję, \rozstroićstroisz, \rozstroićstrój, \rozstroićstroił, \rozstroićstrojony - rozstrajać ndk I, \rozstroićam, \rozstroićasz, \rozstroićają, \rozstroićaj, \rozstroićał, \rozstroićany

1. «doprowadzić do rozstroju, spowodować rozstrój, zwłaszcza nerwowy; pozbawić równowagi psychicznej, rozdrażnić»

Mieć rozstrojone nerwy.

Byli rozstrojeni brakiem wiadomości.

2. «spowodować rozregulowanie instrumentu muzycznego, uniemożliwiając wydobywanie z niego dźwięków o określonej wysokości, zgodnej z obowiązującym strojem»

Rozstrojony fortepian.

Rozstroić skrzypce.

rozstroić się - rozstrajać się «zostać rozstrojonym, rozregulować się»

Fortepian się rozstroił.