rzeczowy

rzeczowy
\rzeczowywi
1. «dotyczący rzeczy, przedmiotów (nie osób)»
∆ Dary, nagrody rzeczowe «dary, nagrody w naturze, nie pieniężne»
jęz. Forma rzeczowa «w gramatyce języka polskiego: forma liczby mnogiej, używana przy wszystkich kategoriach rzeczowników poza męskoosobowymi»
praw. Dowód rzeczowy «jakikolwiek przedmiot mający znaczenie dla ustalenia winy oskarżonego»
∆ Prawo rzeczowe «dział prawa cywilnego regulujący zagadnienia własności oraz niektórych form społecznych korzystania z rzeczy»
2. «ujmujący jakąś sprawę w sposób zgodny z jej istotą; świadczący o takiej postawie, trafny, obiektywny, nie oparty na emocjach»

Rzeczowa dyskusja.

Rzeczowe argumenty, pytania, odpowiedzi, wypowiedzi.

Rzeczowy mówca, prelegent.

Rzeczowa informacja.

Rzeczowa ocena czegoś.

Rzeczowe stanowisko w jakiejś sprawie.

∆ Indeks rzeczowy «indeks zagadnień i terminów podanych w tekście książki»
∆ Katalog rzeczowy, układ, system rzeczowy w słowniku «katalog grupujący dzieła według treści; w słowniku: układ wyrazów według tematów, nie alfabetyczny»

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужно сделать НИР?

Look at other dictionaries:

  • rzeczowy — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, rzeczowywi {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} odnoszący się do rzeczy, przedmiotów (a nie osób) {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}} poruszający istotę… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • rodzaj — m I, D. u; lm M. e, D. ów a. rodzajai 1. «gatunek czegoś, odmiana, typ, jakość» Rodzaj materiału. Rodzaj obuwia. Rodzaj instrumentów muzycznych. Rodzaj gleby. Nie lubiła tego rodzaju uwag. W czasie choroby wymaga specjalnego rodzaju odżywienia …   Słownik języka polskiego

  • argument — m IV, D. u, Ms. argumentncie; lm M. y 1. «wypowiedź potwierdzająca lub obalająca sąd o czymś; dowód, motyw, racja» Niezbity, przekonywający, rzeczowy argument. Decydujące, rozstrzygające argumenty. Argumenty pro i kontra. Argumenty przeciw czemuś …   Słownik języka polskiego

  • dowód — m IV, D. dowódwodu, Ms. dowódwodzie; lm M. dowódwody 1. «okoliczność, rzecz dowodząca czegoś, przemawiająca za czymś, świadcząca o czymś, wskazująca na coś; oznaka czegoś, potwierdzenie, uzasadnienie, świadectwo» Dowód wdzięczności, zaufania,… …   Słownik języka polskiego

  • indeks — m IV, D. u, Ms. indekssie; lm M. y 1. «alfabetyczny spis tematów, terminów naukowych, nazwisk, miejscowości itp. omawianych, poruszanych lub przytoczonych w danym dziele, umieszczony zwykle na końcu tego dzieła, z podaniem stron, na których każdą …   Słownik języka polskiego

  • interlokutor — m IV, DB. a, Ms. interlokutororze; lm M. interlokutororzy, DB. ów «osoba rozmawiająca z kimś; rozmówca» Interesujący, rzeczowy interlokutor. ‹z łac.› …   Słownik języka polskiego

  • katalog — m III, D. u, N. kataloggiem; lm M. i «spis przedmiotów należących do jakiegoś zbioru, najczęściej książek, ułożony w określonym porządku» Katalog biblioteczny, wydawniczy. Katalogi firmowe. Katalog dzieł sztuki. Katalog wystawy. Szukać w katalogu …   Słownik języka polskiego

  • przedmiotowy — 1. «dotyczący przedmiotu lub przedmiotów, odnoszący się do rzeczy, wytworów produkcji» Nazwy przedmiotowe. Wyobrażenia przedmiotowe. ∆ Katalog przedmiotowy «rodzaj katalogu rzeczowego zawierającego spis dzieł, ułożonego alfabetycznie według… …   Słownik języka polskiego

  • rzeczowo — przysłów. od rzeczowy w zn. 2 Mówić, zeznawać rzeczowo. Stwierdził coś rzeczowo …   Słownik języka polskiego

  • rzeczowość — ż V, DCMs. rzeczowośćści, blm «rzeczowy sposób ujmowania czegoś, mówienia o czymś» Rzeczowość dyskusji, wypowiedzi. Rzeczowość informacji …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”