- starczać
- ndk I, \starczaćcza, \starczaćają, \starczaćał - starczyć dk VIb, \starczaćczy, \starczaćczył, zwykle w 3 os. a. nieos.«występować w dostatecznej ilości, liczbie; wystarczać, nie brakować; być dostatecznym powodem»
Dla wszystkich starczyło żywności.
Pieniędzy starczy do końca miesiąca.
Nie starczyło węgla na zimę.
Życia komuś nie starczy na realizację swoich planów.
Starczyło niebaczne słowo, żeby wybuchła kłótnia.
◊ Biec, uciekać ile sił, tchu starczy «biec, uciekać jak można najszybciej, jak siły pozwolą»◊ Starcza, nie starcza na coś «komuś wystarcza, nie wystarcza pieniędzy na coś»◊ książk. Ktoś lub coś starcza za kogoś, coś «ktoś lub coś może zastąpić kogoś lub coś, ktoś lub coś jest równej wartości z kimś lub czymś innym»
Słownik języka polskiego . 2013.