- sumienie
- n I; lm D. \sumienieeń«właściwość psychiczna, zdolność pozwalająca odpowiednio oceniać własne postępowanie jako zgodne lub niezgodne z przyjętymi normami etycznymi; świadomość odpowiedzialności moralnej za swoje czyny, postępowanie»
Czułe, wrażliwe sumienie.
Obowiązek sumienia.
Kierować się sumieniem.
Postępować, sądzić według (swojego) sumienia, zgodnie z sumieniem, wbrew sumieniu.
∆ Wolność sumienia «zagwarantowanie obywatelowi swobody w wyborze przekonań, poglądów, wyznawanej religii itp.»∆ rel. Rachunek sumienia «uprzytamnianie sobie, roztrząsanie własnych postępków, grzechów, win, np. przed spowiedzią»◊ Czyste, spokojne sumienie «spokój wewnętrzny płynący z poczucia właściwego, etycznego postępowania»◊ Wyrzuty sumienia «wewnętrzny niepokój wynikający z poczucia popełnionej winy, złego postępowania»◊ Brać coś na swoje sumienie «brać, przyjmować za coś odpowiedzialność moralną»◊ Być bez sumienia, nie mieć sumienia «być złym, bezwzględnym, nie mieć skrupułów»◊ Coś ciąży, leży komuś na sumieniu «ktoś ma poczucie winy, popełnionego występku»◊ Mieć coś na sumieniu «być winnym czegoś»◊ Mieć kogoś na sumieniu «być winnym w stosunku do kogoś, mieć poczucie, że się kogoś skrzywdziło»◊ Obudzić, poruszyć czyjeś sumienie; przemówić komuś do sumienia; wstrząsnąć czyimś sumieniem «wywołać w kimś poczucie winy, skruchy za to, co uczynił, sprawić, że ktoś się powstrzyma od złego uczynku»◊ Uspokoić sumienie «uznać, że popełniony czyn nie był nieetyczny; uznać, że się dostatecznie wynagrodziło osobę pokrzywdzoną»◊ Uśpić, zabić, zagłuszyć (swoje) sumienie «stłumić w sobie poczucie winy»◊ Sumienie kogoś ruszyło «ktoś uświadomiwszy sobie własną winę, zmienia swoje postępowanie»◊ Sumienie gryzie, dręczy, trapi kogoś «kogoś dręczy niepokój wywołany poczuciem winy, popełnionego występku»
Słownik języka polskiego . 2013.