Podzielić wyraz na sylaby.
Słownik języka polskiego . 2013.
sylaba — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. sylababie {{/stl 8}}{{stl 7}} naturalna jednostka artykulacji, której ośrodkiem jest samogłoska; zgłoska <łac. z gr.> {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
mocny — mocnyni, mocnyniejszy 1. «odznaczający się (dużą) siłą, mocą; znamionujący siłę, moc; silny, potężny, krzepki, energiczny» Mocny mężczyzna. Mocna kobieta. Mocne zwierzę. Mocna budowa ciała. Mocny uścisk dłoni. Wołać mocnym głosem. ∆ jęz. Syla … Słownik języka polskiego
zamknięty — zamkniętyęci imiesł. przymiotnikowy bierny czas. zamknąć (p.) zamknięty w użyciu przym. 1. «ograniczony w przestrzeni, osłonięty ze wszystkich stron; nie mający wyjścia, wylotu, otworu» Zamknięty dziedziniec, plac. Zamknięta obudowa czegoś. ∆… … Słownik języka polskiego
akcent — m IV, D. u, Ms. akcentncie; lm M. y 1. «zjawisko fonetyczne polegające na wyróżnieniu sylaby w wyrazie za pomocą zwiększenia siły artykulacyjnej (akcent dynamiczny, ekspiracyjny, przycisk), zmiany wysokości tonu (akcent toniczny) lub wydłużenia… … Słownik języka polskiego
amfibrach — m III, D. u a. a; lm M. y lit. «w metryce antycznej: stopa złożona z trzech sylab, z których środkowa jest długa; w wersyfikacji polskiej: stopa trójsylabowa, w której sylaba środkowa jest akcentowana» ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
anakruza — ż IV, CMs. anakruzazie; lm D. anakruzauz 1. lit. «jedna lub dwie sylaby nie akcentowane na początku wersu przed pierwszą sylabą akcentowaną; odbitka, przedtakt» 2. muz. «pojedyncza nuta lub grupa nut na początku utworu albo jego części… … Słownik języka polskiego
asonans — m IV, D. u, Ms. asonanssie; lm M. e lit. «rym niedokładny, polegający na identyczności, współbrzmieniu samych tylko samogłosek, występujących w jednej albo w dwóch końcowych sylabach rymowanych ze sobą wersów (np. żłobu zmroku)» ∆ Asonans… … Słownik języka polskiego
daktyl — m I, D. a; lm M. e, D. daktylli a. daktyllów 1. «owoc palmy daktylowej» Daktyle deserowe, mączyste, prasowane, suszone. 2. lit. «w wersyfikacji antycznej stopa wierszowa złożona z jednej sylaby długiej i dwu krótkich, w polskiej stopa lub zestrój … Słownik języka polskiego
hiperkataleksa — ż IV, CMs. hiperkataleksaksie, blm lit. «powiększenie wersu lub jego członu sylabą nie akcentowaną, nie liczoną w regularnym rachunku stopowym danego utworu» … Słownik języka polskiego
kustoda — ż IV, CMs. kustodadzie; lm D. kustodaod druk. «w dawnych drukach i rękopisach: pierwsze słowo lub pierwsza sylaba z następnej strony (lub składki) umieszczane na końcu każdej strony (lub na końcu składki)» ‹z łac.› … Słownik języka polskiego
