- szanować
- ndk IV, \szanowaćnuję, \szanowaćnujesz, \szanowaćnuj, \szanowaćował, \szanowaćowany1. «odnosić się do kogoś, do czegoś z szacunkiem; poważać, czcić, cenić kogoś»
Szanować kogo (za coś) jako uczciwego człowieka.
Szanować czyjąś pracę, czyjeś przekonania.
Szanować rodziców, starszych, przełożonych.
◊ Szanować prawa, tradycje, zwyczaje itp. «postępować zgodnie z prawem, zwyczajami itp.; zachowywać coś, respektować»◊ Szanować czyjąś wolę «postępować zgodnie z czyjąś wolą»2. «chronić coś przed zniszczeniem, nadmiernym zużyciem; dbać o coś, ochraniać, oszczędzać, nie niszczyć»Szanować własność społeczną.
Szanować ubranie, buty.
Szanować zieleń, porządek.
◊ Szanować cudzą tajemnicę, czyjeś milczenie itp. «nie być ciekawym czyjejś tajemnicy, nie starać się jej dociekać, nie zmuszać kogoś do mówienia o czymś»szanować się1. «mieć poczucie własnej godności»Zbyt się szanuje, aby się zgodził na kłamstwo.
2. zwykle w imiesłowie przym. współczesnym «postępować zgodnie z przyjętymi w danym środowisku, zawodzie itp. zasadami, normami, nie odbiegać od tych norm»Szanujący się uczeń, rzemieślnik, artysta, literat.
Szanująca się instytucja.
3. «szanować, poważać jeden drugiego»Bracia szanowali się i kochali.
4. «dbać o siebie, o swoje zdrowie»W starszym wieku trzeba się szanować.
‹niem.›
Słownik języka polskiego . 2013.