szanować

ndk IV, \szanowaćnuję, \szanowaćnujesz, \szanowaćnuj, \szanowaćował, \szanowaćowany

1. «odnosić się do kogoś, do czegoś z szacunkiem; poważać, czcić, cenić kogoś»

Szanować kogo (za coś) jako uczciwego człowieka.

Szanować czyjąś pracę, czyjeś przekonania.

Szanować rodziców, starszych, przełożonych.

◊ Szanować prawa, tradycje, zwyczaje itp. «postępować zgodnie z prawem, zwyczajami itp.; zachowywać coś, respektować»

◊ Szanować czyjąś wolę «postępować zgodnie z czyjąś wolą»

2. «chronić coś przed zniszczeniem, nadmiernym zużyciem; dbać o coś, ochraniać, oszczędzać, nie niszczyć»

Szanować własność społeczną.

Szanować ubranie, buty.

Szanować zieleń, porządek.

◊ Szanować cudzą tajemnicę, czyjeś milczenie itp. «nie być ciekawym czyjejś tajemnicy, nie starać się jej dociekać, nie zmuszać kogoś do mówienia o czymś»

szanować się

1. «mieć poczucie własnej godności»

Zbyt się szanuje, aby się zgodził na kłamstwo.

2. zwykle w imiesłowie przym. współczesnym «postępować zgodnie z przyjętymi w danym środowisku, zawodzie itp. zasadami, normami, nie odbiegać od tych norm»

Szanujący się uczeń, rzemieślnik, artysta, literat.

Szanująca się instytucja.

3. «szanować, poważać jeden drugiego»

Bracia szanowali się i kochali.

4. «dbać o siebie, o swoje zdrowie»

W starszym wieku trzeba się szanować.

‹niem.›