szczekanie

szczekanie
n I
rzecz. od szczekać.

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужно решить контрольную?

Look at other dictionaries:

  • szczekanie — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} głos niektórych zwierząt, np. psów, lisów, szakali : {{/stl 7}}{{stl 10}}Donośne szczekanie psa. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • szczękanie — n I rzecz. od szczękać …   Słownik języka polskiego

  • hau — {{/stl 13}}{{stl 8}}wykrz. {{/stl 8}}{{stl 7}} wyraz dźwiękonaśladowczy, często podwojony, naśladujący szczekanie psa : {{/stl 7}}{{stl 10}}Hau! Hau! – rozległo się szczekanie psa. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • gdzieś — 1. «wyraz dodawany do określeń miejsca, kierunku, niekiedy także czasu, nadający im odcień mniej dokładnego sprecyzowania, przybliżenia» Gdzieś na wierzchołku drzewa zaskrzeczała sroka. Gdzieś na widnokręgu zamajaczyły mury miasta. Gdzieś z… …   Słownik języka polskiego

  • głośny — głośnyni, głośnyniejszy 1. «wypowiadany w sposób słyszalny, na głos, nie szeptem; mający dość duże natężenie, odczuwany jako donośny» Głośne artykulacje. Głośne czytanie. Głośna rozmowa, muzyka. Zbyt głośny śmiech. Coraz głośniejsze szczekanie… …   Słownik języka polskiego

  • gon — m IV, D. u, Ms. gonnie; lm M. y 1. łow. «ściganie zwierzyny przez myśliwskie psy gończe; szczekanie, ujadanie psów goniących zwierzynę» 2. łow. «okres godowy kozic i danieli» …   Słownik języka polskiego

  • gończy — «odnoszący się, służący do gonienia, gonitwy, pościgu» ∆ List gończy «publiczne ogłoszenie wzywające do zatrzymania i oddania w ręce władz osoby poszukiwanej (zwykle przestępcy lub osoby podejrzanej o dokonanie przestępstwa)» ∆ łow. Pies gończy… …   Słownik języka polskiego

  • hau — «wyraz, zwykle powtórzony, naśladujący szczekanie psa» Hau! hau! radośnie zaszczekał Azor …   Słownik języka polskiego

  • ochrypły — ochrypłypli «taki, który ochrypł, mający chrypliwe brzmienie; ochrypnięty» Ochrypły głos, śpiew. Ochrypłe szczekanie psa. Ochrypli mówcy …   Słownik języka polskiego

  • pies — m IV, DB. psa, C. psu, Ms. psie; lm M. psy 1. «Canis familiaris, zwierzę domowe z rodziny o tej samej nazwie, powszechnie hodowane na świecie w różnych rasach i odmianach (około 300), często tresowane dla specjalnych celów, np. dla tropienia… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”