- sztukmistrz
- m II, DB. -a; lm M. -e, DB. -ówprzestarz. «człowiek pokazujący sztuki akrobatyczne, cyrkowe itp.; akrobata, cyrkowiec, kuglarz, magik»
Sztukmistrz cyrkowy, jarmarczny.
Pokazy sztukmistrzów.
Słownik języka polskiego . 2013.
sztukmistrz
Look at other dictionaries:
sztukmistrz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos V, lm M. e, D. ów {{/stl 8}}{{stl 7}} artysta popisujący się przed publicznością wykonywanymi sztukami, czynnościami wymagającymi specjalnych umiejętności; akrobata, cyrkowiec, kuglarz, magik : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
fakir — m IV, DB. a, Ms. fakirirze; lm M. fakirirzy a. owie, DB. ów 1. «muzułmański asceta wyrzekający się własności» 2. «w Indiach: asceta słynący z niezwykłych sposobów umartwiania ciała dla otrzymania jałmużny» 3. pot. «wędrowny sztukmistrz, kuglarz»… … Słownik języka polskiego
histrion — m IV, DB. a, Ms. histrionnie; lm M. i, DB. ów 1. «w starożytnym Rzymie: aktor; w średniowieczu, głównie we Francji: zawodowy sztukmistrz, muzykant, śpiewak, akrobata» 2. pogard. «komediant, błazen, podrzędny aktor» ‹łac.› … Słownik języka polskiego
iluzjonista — m odm. jak ż IV, CMs. iluzjonistaiście; lm M. iluzjonistaiści, DB. iluzjonistatów 1. «artysta, głównie cyrkowy, który dzięki zręczności rąk i za pomocą odpowiednich rekwizytów wywołuje u widzów złudzenia wzrokowe (iluzje); sztukmistrz,… … Słownik języka polskiego
inaczej — 1. «w inny sposób, nie tak (samo); odmiennie» Inaczej pracować. Inaczej się urządzić. Coś wypadło trochę (nieco) inaczej. Ktoś postępuje inaczej niż wszyscy. Sprawa przedstawia się zupełnie (całkiem) inaczej. Zareagował inaczej, niż należało. ◊… … Słownik języka polskiego
kuglarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y ( ów) przestarz. «człowiek demonstrujący sztuki oparte głównie na zręczności i szybkości; sztukmistrz, magik; dawniej także aktor kierujący ruchami marionetek» przen. «matacz, krętacz, oszust» ‹niem.› … Słownik języka polskiego
magik — m III, DB. a, N. magikkiem; lm M. magikicy, DB. ów 1. «człowiek pokazujący sztuki magiczne, polegające na zręczności; sztukmistrz, kuglarz» 2. pot. «człowiek przebiegły, sprytny» ‹gr.› … Słownik języka polskiego
połykacz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y ( ów) rzad. «ten, kto połyka coś» ∆ Połykacz noży, ognia itp. «cyrkowiec, sztukmistrz pokazujący sztuki łykania noży, ognia i innych przedmiotów» … Słownik języka polskiego
rybałt — m IV, DB. a, Ms. rybałtłcie; lm M. rybałtłci, DB. ów «średniowieczny śpiewak kościelny lub wędrowny aktor, sztukmistrz, śpiewak, muzykant, później pogardliwe określenie nauczyciela szkoły parafialnej» … Słownik języka polskiego
sztukmistrzowski — sztukmistrzowskiscy przym. od sztukmistrz Sztukmistrzowskie akcesoria, popisy … Słownik języka polskiego
