- tarcza
- ż II, DCMs. \tarczaczy; lm D. tarcz1. «uzbrojenie w kształcie okrągłej lub podłużnej płyty (z metalu lub drewna pokryte skórą albo blachą) służące do osłaniania się przed nieprzyjacielem, używane w starożytności i średniowieczu oraz dziś przez niektóre plemiona»◊ Wrócić z tarczą lub na tarczy «wrócić jako zwycięzca lub polec»przen.
Być dla kogoś tarczą i ochroną.
2. «półokrągła płaszczyzna z rysunkiem godła państwa, miasta, z herbem itp. na kolorowym polu»Tarcza herbowa.
Tarcza z orłem.
3. «kawałek materiału o kształcie tarczy herbowej z numerem szkoły, noszony przez uczniów na rękawie»4. «biała płaszczyzna z koncentrycznymi kręgami wokół punktu środkowego, służąca jako cel do strzelania»Tarcza strzelecka, łucznicza.
Trafić w środek tarczy.
Strzelać do tarczy.
5. «okrągła płaszczyzna, okrągła, płaska powierzchnia czegoś»Tarcza Księżyca, Słońca.
6. «górna lub boczna powierzchnia różnych przyrządów, mechanizmów pomiarowych, wyposażona w podziałkę»Tarcza zegara, kompasu.
Tarcza telefonu.
Wykręcić numer na tarczy.
7. techn. «element maszyny, przyrządu itp. okrągły i płaski, poruszający się dookoła własnej osi»Tarcza szlifierska.
Tarcze hamulcowe.
‹niem.›
Słownik języka polskiego . 2013.