- temperament
- m IV, D. -u, Ms. \temperamentncie; lm M. -y1. «zespół stałych cech psychicznych człowieka charakteryzujących jego życie emocjonalne, sposób reagowania na bodźce zewnętrzne; stopień pobudliwości, siły i trwałości stanów uczuciowych»
Burzliwy, gorący, krewki, ognisty, żywy temperament.
Temperament twórczy.
∆ psych. Temperament choleryczny «temperament człowieka, którego reakcje uczuciowe są szybkie, silne i długotrwałe»∆ Temperament flegmatyczny «temperament człowieka, którego reakcje są powolne, słabe i krótkotrwałe»∆ Temperament melancholiczny «temperament człowieka, którego reakcje są powolne, słabe, lecz długotrwałe»∆ Temperament sangwiniczny «temperament człowieka, którego reakcje uczuciowe są szybkie, silne, lecz krótkotrwałe»◊ Południowy temperament «temperament gorący, porywczy, typowy dla ludzi pochodzących z południa, żyjących na południu»2. «duża pobudliwość fizyczna i psychiczna (szczególnie w dziedzinie seksualnej); żywe usposobienie, natura pełna werwy, żywotności, energii»Wybujały temperament.
Ktoś ma temperament.
Ktoś jest pełen temperamentu.
Kogoś ponosi temperament.
Ktoś jest pozbawiony temperamentu.
‹z łc.›
Słownik języka polskiego . 2013.