- ugiąć
- dk Xc, ugnę, ugniesz, ugnij, ugiął, ugięła, ugięli, ugięty, ugiąwszy - uginać ndk I, \ugiąćam, \ugiąćasz, \ugiąćają, \ugiąćaj, \ugiąćał, \ugiąćany«gnąc pochylić, skłonić ku czemuś»
Ugiąć nogi w kolanach.
Ugiąć gałąź.
Wiatr uginał wierzchołki drzew.
◊ Ugiąć przed kimś, przed czymś kolana a. kolan «klęknąć dla okazania czci komuś, czemuś»◊ Ugiąć przed kimś, przed czymś czoła, głowy, karku «ulec komuś, poddać się czyjejś woli»przen.Nieszczęścia go nie ugięły.
ugiąć się - uginać się «zostać ugiętym, obniżyć się pod naciskiem czegoś; pochylić się»Drzewa uginały się pod ciężarem śniegu.
Mchy uginały się pod stopami.
Ludzie uginali się pod ciężarami.
Koń ugiął się pod jeźdźcem.
Uginająca się kładka, podłoga.
◊ Ugiąć się przed kimś, przed czymś (np. przed siłą, przed przemocą) «ulec komuś, czyjejś woli, przemocy»◊ Nogi się uginają komuś, pod kimś «ktoś nie może stać, chodzić z osłabienia, ze strachu itp.»przen.Ugiąć się pod brzemieniem trosk.
Słownik języka polskiego . 2013.