ugodzić

ugodzić
dk VIa, \ugodzićdzę, \ugodzićdzisz, ugódź, \ugodzićdził, \ugodzićdzony
1. «uderzyć kogoś, trafić czymś w kogoś, w coś; uderzywszy zranić, uszkodzić»

Został ugodzony kulą w serce.

Drzewo ugodzone pociskiem.

Ugodził niedźwiedzia siekierą.

2. pot. «umówić się z kimś o pracę; nająć, zgodzić»

Ugodzić robotników do kopania kartofli.

Ugodzić samochód do przewozu mebli.

ugodzić się «dojść do porozumienia, do ugody z kimś; pogodzić się, zgodzić się na coś»

Ugodzili się bez sądu.

Ugodzić się o cenę czegoś.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужен реферат?

Look at other dictionaries:

  • ugodzić — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}godzić II{{/stl 7}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}zostać ugodzonym strzałą Erosa {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • ugodzić — Ktoś ugodzony strzałą Amora zob. Amor …   Słownik frazeologiczny

  • bagnet — m IV, D. u, Ms. bagnetecie; lm M. y «biała broń, rodzaj sztyletu nakładanego na lufę broni palnej do walki wręcz» Cios zadany bagnetem. Pchnąć, ugodzić kogoś bagnetem. Atak, walka na bagnety. Iść, ruszyć na bagnety. ∆ Bagnet na broń! «komenda… …   Słownik języka polskiego

  • boleśnie — boleśnieej 1. «sprawiając ból» Potłuc się, skaleczyć się boleśnie. 2. «sprawiając przykrość» Dotknąć, ugodzić, urazić boleśnie słowami. 3. «w sposób świadczący o przeżywanym bólu; żałośnie, smutno» Łkać, płakać, szlochać boleśnie …   Słownik języka polskiego

  • palnąć — dk Va, palnąćnę, palnąćniesz, palnąćnij, palnąćnęła, palnąćnęli, palnąćnięty, palnąćnąwszy 1. pot. «uderzyć, zadać cios, ugodzić; walnąć» Palnąć pięścią w stół. Palnąć kogoś w plecy. 2. pot. «strzelić» Palnąć sobie w łeb. ◊ Palnąć z bata, z bicza …   Słownik języka polskiego

  • porazić — dk VIa, porazićrażę, porazićzisz, porazićraź, porazićził, porazićrażony porażać ndk I, porazićam, porazićasz, porazićają, porazićaj, porazićał, porazićany 1. «zahamować nagle działanie pewnych narządów, ośrodków, członków ciała, spowodować ich… …   Słownik języka polskiego

  • strzał — m IV, D. u, Ms. strzałale; lm M. y 1. «wyrzucenie pocisku z broni palnej (także strzały z łuku, kuszy itp.); wydostanie się, wylecenie pocisku z broni palnej; huk temu towarzyszący» Strzał armatni, artyleryjski, rewolwerowy. Celny, chybiony,… …   Słownik języka polskiego

  • strzała — ż IV, CMs. strzałaale; lm D. strzałaał 1. «pocisk wystrzeliwany z łuku, z kuszy itp., składający się z pręta (drzewca) zakończonego z jednej strony ostrzem (grotem), a z drugiej zwykle piórami sterującymi (lotkami), zapewniającymi pociskowi… …   Słownik języka polskiego

  • godzić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, godzićdzę, godzićdzi, gódź, godzićdzony {{/stl 8}}– pogodzić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} doprowadzać do zgody; jednać : {{/stl 7}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • porazić — I {{/stl 13}}{{stl 23}}ZOB. {{/stl 23}}{{stl 33}}porażać {{/stl 33}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}porazić II {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 7}} zadać cios, uderzyć kogoś silnie; ugodzić, unieszkodliwić : {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”