- uporczywie
- \uporczywieej«z uporem, zawzięcie; uparcie, wytrwale»
Uporczywie się bronić przed czymś.
Uporczywie prosić o coś, starać się o coś.
Uporczywie przekonywać kogoś o czymś.
Słownik języka polskiego . 2013.
uporczywie
Look at other dictionaries:
uporczywie — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł., uporczywieej {{/stl 8}}{{stl 7}} z uporem, z wytrwałością, nie ustępując; zawzięcie, uparcie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Uporczywie dowodził słuszności swojej decyzji. Przyglądał się jej uporczywie. Uporczywie twierdziła,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
oko — 1. Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało «zwrot podkreślający wyjątkowość i rzadkość czegoś»: (...) jeżeli zaufacie Ewangelii – zobaczycie rzeczy, których ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, a które Bóg przygotował dla tych, co Go… … Słownik frazeologiczny
oko — n II, N. okiem 1. lm M. oczy, D. oczu (ócz), N. oczami (oczyma) «narząd wzroku; u ludzi i kręgowców złożony z kulistej gałki ocznej i układu pomocniczego, obejmującego narząd łzowy, spojówkę, powieki, mięśnie; także zmysł widzenia, wzrok;… … Słownik języka polskiego
milczeć — jak kamień, jak grób, jak głaz, jak zaklęty, jak zamurowany a) «milczeć uporczywie, nie odzywać się zupełnie»: Co nam powiecie, obywatelu Wąsik? Co to Wąsik tak milczy jak grób? T. Różewicz, Opowiadania. b) «nie wyjawiać tajemnicy, nie zdradzać… … Słownik frazeologiczny
wiercić — pot. Wiercić komuś dziurę w brzuchu «uporczywie domagać się czegoś»: Moja dziewczyna jeszcze na studiach zaczęła mi wiercić dziurę w brzuchu o pierścionek zaręczynowy. Cosm 10/1999. Wierciła mu dziurę w brzuchu, żeby pojechał po swoją… … Słownik frazeologiczny
ziemia — 1. Chodzić, stąpać (mocno, twardo) po ziemi; trzymać się ziemi «być realistą»: Obdarzony wrażliwością dziecka, twardo chodzi po ziemi – jest konkretny, punktualny – i wbrew pozorom – nieśmiały. Przekrój 51/2000. Imponowała mi poczuciem… … Słownik frazeologiczny
bębnić — ndk VIa, bębnićnię, bębnićnisz, bębnićnij, bębnićnił 1. «uderzać czymś w coś, o coś wielokrotnie, czyniąc hałas, rzadziej: grać na bębnie; stukać, walić, łomotać» Bębnić w bęben pałeczkami. Bębnić pięściami w drzwi, palcami po stole. Bębnić w… … Słownik języka polskiego
brzuch — m III, D. a; lm M. y «część tułowia człowieka i wyższych zwierząt, ograniczona kośćmi miednicy i przeponą, zawierająca narządy trawienne, moczowe i wewnętrzne płciowe; u ssaków nie mających przepony: odcinek tułowia obejmujący jamę piersiowo… … Słownik języka polskiego
chodzić — ndk VIa, chodzę, chodzisz, chodź, chodził 1. «przenosić się z miejsca na miejsce, udawać się dokądś stawiając kroki, stąpając» Chodzić lekko, szybko, pieszo, piechotą. Chodzić na palcach, energicznym krokiem. Chodzić po lesie, po górach. Chodzić… … Słownik języka polskiego
dusza — ż II, DCMs. duszaszy; lm D. dusz 1. «ogół właściwości, dyspozycji psychicznych człowieka, władze duchowe człowieka; psychika, świadomość» Hart, moc, wielkość duszy. Tymczasem przenoś moję duszę utęsknioną do tych pagórków leśnych, do tych łąk… … Słownik języka polskiego
