- urok
- m III, D. -u, N. \urokkiem; lm M. -i1. «to, co wywiera przyjemne, estetyczne wrażenie; wdzięk, czar, powab, piękno»
Nieodparty, nieopisany, niepospolity, niezwykły, niewypowiedziany, przemożny urok.
Romantyczny, tajemniczy urok.
Urok osobisty, dziewczęcy, kobiecy, zmysłowy.
Ktoś, coś o niewysłowionym uroku.
Urok dzieciństwa, młodości, życia.
Urok głosu, muzyki, poezji, tajemnicy.
Uroki zimy, jesieni, wsi.
Taka przygoda ma swój urok.
Coś, ktoś nadaje urok czemuś.
Pociągać, podbijać, tchnąć urokiem.
Być, znaleźć się, zostawać pod urokiem kogoś, czegoś.
Nabierać, pozbawiać, przydawać uroku.
Opierać się, ulegać urokowi kogoś, czegoś.
Urok kryje się w czymś.
Urok otacza, owiewa kogoś, coś.
2. «według dawnych wierzeń ludowych: siła magiczna, mogąca komuś lub czemuś szkodzić, źle wpływać na czyjeś losy; czary, urzeczenie»Diabelski, szatański, zły urok.
Odczyniać, rzucać, zadawać, zamawiać urok (uroki).
Zdejmować urok, uroki z kogoś, z czegoś.
Chronić kogoś, coś od uroku.
◊ pot. (zwykle żart.) Na psa urok «formuła mająca zapobiec niepowodzeniom, nieszczęściom, odczynić uroki»
Słownik języka polskiego . 2013.