weprzeć

dk XI, \weprzećprę, \weprzećprzesz, \weprzećprzyj, wparł, wparty, wparłszy - wpierać ndk I, \weprzećam, \weprzećasz, \weprzećają, \weprzećaj, \weprzećał, \weprzećany

1. «przystawiwszy, przyłożywszy coś do czegoś, oparłszy o coś, nacisnąć z pewną siłą; oprzeć coś na czymś, o coś»

Weprzeć dłonie w blat stołu.

Wpierać stopy w podłogę.

Jeździec wparł ostrogi w boki konia.

2. «wtłoczyć, wepchnąć, wcisnąć coś, kogoś do czegoś (w coś)»

Weprzeć w kąt starą szafę.

3. → wpierać

weprzeć się - wpierać się

1. «oprzeć się o kogoś, o coś całym swoim ciężarem, wytężywszy wszystkie siły»

Weprzeć się nogami w ziemię.

Wparł się dłońmi w blat stołu.

Wparli się z siłą w zamknięte drzwi.

2. «wedrzeć się, wcisnąć się, wepchnąć się gdzieś siłą»

Nieprzyjaciel wparł się na przedmurza miasta.