cewka — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. cewkawce; lm D. cewkawek {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} część w urządzeniach elektrycznych składająca się z ciasno nawiniętych (zwykle na specjalnym korpusie) wielu zwojów… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
indukcyjny — 1. «oparty na indukcji rozumowaniu, stosujący metodę indukcji (w logice, badaniach naukowych itp.)» Teoria indukcyjna. Wnioskowanie indukcyjne. 2. «oparty na zjawisku indukcji elektrycznej, wywołany taką indukcją» ∆ Prąd indukcyjny «prąd… … Słownik języka polskiego
cewkowy — przym. od cewka (zwykle w zn. 4 i 7) a) w zn. 4: Mikrofon cewkowy. b) w zn. 7: Szpule cewkowe … Słownik języka polskiego
dławik — m III, D. a, N. dławikkiem; lm M. i techn. «element dławnicy w postaci tulei (najczęściej z kołnierzem) wciskanej do komory dławnicy w celu ściśnięcia znajdującego się tam szczeliwa» ∆ elektr. Dławik elektryczny «cewka elektryczna o dużej… … Słownik języka polskiego
dynamiczny — 1. «pełen dynamiki, prężny, intensywny» Dynamiczny wzrost produkcji. 2. «powstający, poruszany, występujący wskutek działania sił» Ciśnienie dynamiczne. Energia, reakcja dynamiczna. ∆ fiz. Dynamiczna teoria ciepła «teoria tłumacząca objawy ciepła … Słownik języka polskiego
induktor — m IV, D. a, Ms. induktororze; lm M. y 1. chem. «dodatek inicjujący lub przyśpieszający reakcje chemiczne, lecz nie będący katalizatorem» 2. elektr. «napędzana ręcznie prądnica magnetoelektryczna prądu zmiennego małej mocy» 3. elektr. «w układach… … Słownik języka polskiego
magnetoelektryczny — «odnoszący się do układu (przyrządów pomiarowych, maszyn itp.), w którym część ruchoma (cewka) obraca się między nieruchomymi biegunami magnesu trwałego» Woltomierz magnetoelektryczny. Zapłon magnetoelektryczny … Słownik języka polskiego
moczowy — przym. od mocz Narządy moczowe. Pęcherz moczowy. ∆ anat. Cewka moczowa «u człowieka i ssaków: przewód odprowadzający mocz z pęcherza na zewnątrz organizmu» ∆ chem. Kwas moczowy «związek organiczny w postaci białej, krystalicznej substancji, jeden … Słownik języka polskiego
spalić — dk VIa, spalićlę, spalićlisz, spal, spalićił, spalićlony spalać ndk I, spalićam, spalićasz, spalićają, spalićaj, spalićał, spalićany 1. «unicestwić, zniszczyć coś (rzadziej: zabić kogoś), poddawszy działaniu ognia; pot. zniszczyć komuś mienie… … Słownik języka polskiego
szpula — ż I, DCMs. szpulali; lm D. szpul «cewka, rura, rurka z wystającymi brzegami, drewniana, metalowa lub z tworzywa sztucznego (różnych rozmiarów zależnie od zastosowania), na którą się nawija nici, drut, liny itp.» Szpule przędzy. Szpula na taśmę… … Słownik języka polskiego
