- włóczyć
- ndk VIb, \włóczyćczę, \włóczyćczysz, włócz, \włóczyćczył, \włóczyćczony1. «ciągnąć, ciągać coś po płaszczyźnie; wlec»
Koń włóczył uprząż po ziemi.
◊ Ledwie włóczyć nogami «będąc bardzo zmęczonym, z trudem chodzić, z trudem poruszać nogami»◊ Włóczyć nogami, włóczyć nogi (za sobą) «chodzić ociężale, z trudem, ledwie chodzić; powłóczyć nogami»2. pot. «brać ze sobą, wozić kogoś gdzieś niepotrzebnie, wbrew jego woli; ciągać, wodzić»Włóczyć kogoś po sklepach, po kawiarniach.
◊ Włóczyć kogoś po sądach «procesować się z kimś»włóczyć się1. «chodzić, jeździć bez określonego celu; wieść życie włóczęgi, wałęsać się»Włóczyć się po ulicach, po polach.
Włóczyć się po nocy.
przen. «o mgle, dymie itp.: przesuwać się, unosić się, snuć się»Nad bagnami włóczyły się mgły.
2. «chodzić dokądś bez potrzeby; bywać w miejscach dla kogoś niestosownych, bywać gdzieś niepotrzebnie»Włóczyć się po dansingach, po balach.
Włóczyli się z knajpy do knajpy.
◊ pot. Włóczyć się po sądach «procesować się»◊ Włóczyć się za kimś «chodzić za kimś nieodstępnie»3. rzad. «być włóczonym; ciągnąć się za kimś, za czymś»Suknia włóczyła się za nią po ziemi.
Słownik języka polskiego . 2013.