włóczyć

ndk VIb, \włóczyćczę, \włóczyćczysz, włócz, \włóczyćczył, \włóczyćczony

1. «ciągnąć, ciągać coś po płaszczyźnie; wlec»

Koń włóczył uprząż po ziemi.

◊ Ledwie włóczyć nogami «będąc bardzo zmęczonym, z trudem chodzić, z trudem poruszać nogami»

◊ Włóczyć nogami, włóczyć nogi (za sobą) «chodzić ociężale, z trudem, ledwie chodzić; powłóczyć nogami»

2. pot. «brać ze sobą, wozić kogoś gdzieś niepotrzebnie, wbrew jego woli; ciągać, wodzić»

Włóczyć kogoś po sklepach, po kawiarniach.

◊ Włóczyć kogoś po sądach «procesować się z kimś»

włóczyć się

1. «chodzić, jeździć bez określonego celu; wieść życie włóczęgi, wałęsać się»

Włóczyć się po ulicach, po polach.

Włóczyć się po nocy.

przen. «o mgle, dymie itp.: przesuwać się, unosić się, snuć się»

Nad bagnami włóczyły się mgły.

2. «chodzić dokądś bez potrzeby; bywać w miejscach dla kogoś niestosownych, bywać gdzieś niepotrzebnie»

Włóczyć się po dansingach, po balach.

Włóczyli się z knajpy do knajpy.

◊ pot. Włóczyć się po sądach «procesować się»

◊ Włóczyć się za kimś «chodzić za kimś nieodstępnie»

3. rzad. «być włóczonym; ciągnąć się za kimś, za czymś»

Suknia włóczyła się za nią po ziemi.