- worać
- dk IX, worzę, worzesz, worz, \woraćał, \woraćany - worywać ndk VIIIa, \woraćruję, \woraćrujesz, \woraćruj, \woraćywał, \woraćywany,rzad. «orząc, wprowadzić coś (np. nawóz) w głąb gleby; przyorać»
Worać głęboko obornik.
worać się1. «zaorać dla siebie bezprawnie część cudzego gruntu, przyorać sobie część cudzej ziemi»Worać się w miedzę sąsiada.
2. «werżnąć się, zagłębić się w coś»Kły zwierzęcia worały się w ciało.
Słownik języka polskiego . 2013.