- wygnanie
- n I1. rzecz. od wygnać.2. «kara polegająca na czasowym lub dożywotnim wydaleniu kogoś z kraju z pozbawieniem praw obywatelskich; banicja»
Skazać kogoś na wygnanie.
Wrócić z wygnania.
Słownik języka polskiego . 2013.
wygnanie
Look at other dictionaries:
wygnanie — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}od cz. wygnać. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}} kara polegająca na czasowym lub dożywotnim wydaleniu kogoś z… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Adam Wodnicki — en 1995 (photo de Konrad Pollesch) Adam Wodnicki, né le 25 décembre 1930 à Janów Lubelski est un enseignant chercheur polonais, traducteur d ouvrages littéraires français en polonais. Sommaire … Wikipédia en Français
Каменьская Анна — (Kamieńska) Анна польская писательница и переводчица; род. 12.04.1920, Красныстав (Польша), ум. 10.05.1986, Варшава. По окончании гимназии в Люблине (1937) училась в Педагогическом лицее в Варшаве. После Второй мировой войны получила филол.… … Католическая энциклопедия
ekspatriacja — ż I, DCMs. ekspatriacjacji, blm «wydalenie kogoś z kraju, łączące się zwykle z pozbawieniem obywatelstwa; wygnanie; także dobrowolne opuszczenie kraju, zerwanie z ojczyzną» Wieloletnia ekspatriacja. Skazać na ekspatriację. ‹śrdwłc.› … Słownik języka polskiego
ekspulsja — ż I, DCMs. ekspulsjasji; lm D. ekspulsjasji «wygnanie, wypędzenie z kraju, dawniej również z posiadłości» Ekspulsja z majątku. ‹łac.› … Słownik języka polskiego
iść — ndk, idę, idziesz, idź, szedł, szła, szli 1. «przenosić się z miejsca na miejsce, posuwać się stawiając kroki; stąpać, kroczyć; w pochodzie: maszerować» Iść pieszo, piechotą, na piechotę. Iść na palcach. Iść ostrożnie, pewnie, śmiało. Iść na… … Słownik języka polskiego
sąd — m IV, D. u, Ms. sądzie; lm M. y 1. «państwowy organ wymiaru sprawiedliwości; zespół sędziów» Sąd apelacyjny, kasacyjny, rewizyjny. Sąd cywilny, karny. Sąd wojewódzki. Sąd dla nieletnich. Prezes sądu. Skład sądu. Wyrok są … Słownik języka polskiego
skazać — dk IX, skażę, skażesz, skaż, skazaćał, skazaćany skazywać ndk VIIIa, skazaćzuję, skazaćzujesz, skazaćzuj, skazaćywał, skazaćywany «wydać wyrok określający karę wymierzoną oskarżonemu za popełnione przestępstwa» Skazać kogoś na wygnanie. Skazać… … Słownik języka polskiego
skorupkowy — przym. od skorupka ∆ hist. Sąd skorupkowy «w starożytnych Atenach: sąd skazujący na wygnanie obywateli niebezpiecznych dla demokracji, odbywający się przez głosowanie za pomocą glinianych tabliczek (skorupek), na których wypisywano nazwiska… … Słownik języka polskiego
wygnaniec — m II, DB. wygnaniecańca, W. wygnaniecańcze (wygnaniecańcu); lm M. wygnaniecańcy, DB. wygnaniecańców «człowiek skazany na wygnanie, na banicję, wygnany z ojczyzny; banita» … Słownik języka polskiego
