wykierować

dk IV, \wykierowaćruję, \wykierowaćrujesz, \wykierowaćruj, \wykierowaćował, \wykierowaćowany - rzad. wykierowywać ndk VIIIa, \wykierowaćowuję, \wykierowaćowujesz, \wykierowaćowuj, \wykierowaćywał, \wykierowaćywany

1. «zwrócić, ustawić coś w jakimś kierunku, w jakąś stronę; nadać czemuś jakiś kierunek; skierować»

Wykierować lufy dział w stronę miasta.

2. pot. «nadać czemuś jakiś obrót; sprawić, że coś się potoczy, rozwinie w jakiś sposób, że ktoś znajdzie się w jakiejś sytuacji; pokierować»

Wykierować kogoś dobrze, źle.

Wykierować jakąś sprawę, jakiś interes na właściwe tory.

◊ pot. Wykierować na kogoś (np. na człowieka, na lekarza) «wychować, wykształcić na kogoś, sprawić, że ktoś kimś zostanie»

◊ Dobrze, źle, iron. ładnie, pięknie kogoś wykierować «pokierować kimś w jakiś sposób; sprawić, że ktoś znajdzie się w jakiejś sytuacji (dobrej, złej)»

wykierować się pot. «znaleźć się w jakiejś sytuacji (dobrej lub złej), w jakimś położeniu dzięki swemu postępowaniu, staraniom; zdobyć jakąś pozycję»

◊ Wykierować się na kogoś «zostać kimś, wykształcić się na kogoś»

◊ Wykierować się na ludzi, na człowieka «dzięki swoim staraniom stać się jednostką wartościową społecznie»